ឰដ៏កាលកន្លងអង្វែងយូរមកហើយ មាននេសាទសំណាញ់ម្នាក់ជាមនុស្សចាស់ជរាកំសត់ទុរគត់ណាស់ ចិញ្ចឹមជីវិតខ្លួន ភរិយានឹងកូន ៣ នាក់តែដោយរបរនេសាទបង់សំណាញ់ម្យ៉ាង គ្មានមុខការអ្វីផ្សេងក្រៅពីនេះទៀតទេ មួយថ្ងៃ ៗ រកបានគ្រាន់តែចំអែតអាត្មាប៉ុណ្ណោះនឹងបានសល់សម្រាប់ពេលមុខទៀតឥតអង្គឺមាន នេសាទតែងទៅបង់សំណាញ់រាល់ព្រឹក គាត់ធ្វើមនសិការប្ដេជ្ញាចិត្តថាក្នុង ១ ថ្ងៃបង់តែ ៤ សំណាញ់ប៉ុណ្ណោះមិនដែលឲ្យកន្លងហួសពីកំរិតនេះឡើយ ។
មានថ្ងៃ ១ តាចាស់នោះភ្ញាក់ឡើងពីយប់ ដើរទៅដល់មាត់សមុទ្រពេលភ្លឺស្រាង ៗ ផ្លះខោអាវចេញហើយបង់សំណាញ់ កាលទាញសំណាញ់មកវិញហាក់ដូចជាតឹងជាងធម្មតា មកគិតស្មានក្នុងចិត្តថាច្បាស់ជាមានលាភបានត្រីច្រើនមិនខាន មានសង្ឃឹមក្នុងចិត្តត្រេកអរជាមុនណាស់ទៅហើយគ្រាទាញសំណាញ់ផុតមិនឃើញមានត្រីអ្វី ១ សោះ ទៅបានឯឆ្អឹងសត្វលាទាំងមូលមកវិញ តាចាស់កើតសេចក្ដីទោមនស្សខ្លាំងក្រៃក្នុងពេលនោះ ព្រោះត្រីក៏មិនបានសំណាញ់ក៏រហែកលុះជួសជុលសំណាញ់ស្រេចហើយ ទើបលើកគ្រវែងទៅក្នុងទឹកជាថ្មីទៀត ដល់ទាញមកវិញម្ដងទៀត សំណាញ់ក៏រិតតែតឹងជាងលើកមុន តាចាស់សង្ឃឹមមាំក្នុងចិត្តថាម្ដងនេះច្បាស់ជាបានត្រីពេញសំណាញ់ជាប្រាកដ ប៉ុន្តែលុះទាញផុតមកឃើញកញ្ជើ ១ ធំដ៏ពេញដោយដុំក្រួសដុំថ្មនឹងផុក តាចាស់រឹងរិតតែទោមនស្សមុះហិមា ហើយស្រែកថ្អូញថា ឱភ័ពសំណាងអើយចូរអ្នកលែងខឹងនឹងខ្ញុំទៅ ចូរអ្នកអាណិតទទួលអង្វរខ្ញុំវិញព្រោះខ្ញុំនេះជាមនុស្សក្រីក្រណាស់ ខ្ញុំចេញពីផ្ទះខ្ញុំមកប្រាថ្នានឹងមករកជីវិត ឥឡូវអ្នកយកតែសេចក្ដីស្លាប់មកបង្ហាញដល់ខ្ញុំខ្លួនខ្ញុំគ្មានរបរអ្វីផ្សេងពីបង់សំណាញ់នេះទេ អម្បាលខ្ញុំខំប្រឹងទាំងម្លេះ ម្ដេចក៏គង់ចិញ្ចឹមជីវិតស្ទើតែមិនរស់ ហេតុអ្វីក៏អ្នកចូលចិត្តតែធ្វើបាបមនុស្សសុចរិតត្រឹមត្រូវ ហើយទៅចំរុងចំរើនដល់មនុស្សពាលអសប្បុរសវិញ ។
ថ្អូញថ្ងូរតែម្នាក់ឯង ចូរគ្រវែងសំណាញ់ទៅក្នុងទឹកម្ដងទៀត លុះទាញមកម្ដងនេះបានតែដុំថ្មនឹងសម្រាមមានកំណាត់ឈើជាដើម តាចាស់ក៏រឹងរិតតែថែមទុក្ខធ្ងន់ឡើង នឹងប្រៀបឧបមាមិនបាន ស្ទើតែភាន់ភាំងស្មារតី វេលានោះជួនជាព្រះអាទិត្យហៀបនឹងរះឡើង ។
តាចាស់ក៏រៀបចំនឹងថ្វាយបង្គំព្រះធ្វើវត្តព្រឹក ព្រោះខ្លួនគាត់ជាអ្នកកាន់សាសនាមហាមុតមាំ មិនដែលដាច់ខានធ្វើវត្តម្ដងសោះ លុះធ្វើវត្តស្រេចហើយ គាត់បន្ថែមពាក្យដូច្នេះថាឲ្យព្រះម្ចាស់ថ្លៃអើយ ព្រះអង្គជ្រាបច្បាស់ហើយថាខ្លួនខ្ញុំនេះបង់ភ្នង ១ ថ្ងៃតែ ៤ សំណាញ់ទេ ឥឡូវនេះខ្ញុំបានបង់ ៣ សំណាញ់រួចហើយឥតបានត្រី ១ សោះ ខ្ញុំត្រូវនៅបង់តែ ១ សំណាញ់ទៀតទេ នឹងដល់កំរិតដែលខ្ញុំបានប្ដេជ្ញាទុក សូមព្រះអង្គជួយសង្គ្រោះខ្ញុំឲ្យដូចកាលដែលព្រះអង្គបានសង្រ្គោះដល់ព្រះម៉ូអិស។
តានេសាទបន់ដូច្នេះស្រេចហើយ ក៏គ្រវែងសំណាញ់ទៅម្ដងទៀតជាគំរប់ ៤ ដង គិតក្នុងចិត្តថាច្បាស់ជាបានត្រីខ្លះមិនខានឡើយ លុះទាញសំណាញ់ឡើងវិញ មិនឃើញមានត្រីសោះ ជាប់ឯខ្លងស្ពាន់ ១ វិញ គាត់ចាប់ខ្លងលើកឡើងឃើញមានទំងន់គ្រាន់បើ ក៏គិតស្មានថាច្បាស់ជាមានរបស់អ្វីនៅខាងក្នុងមិនខាន តែដល់ពិនិត្យសព្វគ្រប់ទៅ ឃើមានផ្សារគ្របជិតជាប់នឹងមេដោយសំណ ហើយឃើញស្នាមត្រាបោះពីលើផង គាត់សប្បាយក្នុងចិត្ត ហើយគិតថា “អញយកខ្លងស្ពាន់នេះទៅលក់ឲ្យជាងស្មិត យកប្រាក់មកទិញអង្ករបាន ១ តៅមិនខាន។
បានផ្ទៀងមើលខ្លងនោះគ្រប់ជ្រុង ហើយលើកអង្រន់មើលឲ្យដឹងថាមានវត្ថុអ្វីនៅខាងក្នុង អង្រន់ទៅគ្មានឮអ្វីសោះវេលានោះតាចាស់គិតថា ខ្លងនេះគេផ្សារផ្ជាប់ដោយម៉ត់ចត់ណាស់ ហើយមានទាំងស្នាមត្រាបោះពីលើផង ប្រហែលជាមានរបស់អ្វីយ៉ាងល្អហើយមានដំឡៃនៅខាងក្នុងមិនលែងឡើយ គិតដូច្នេះហើយ ក៏ចាប់យកកាំបិតមកគាស់គ្របបើកឡើងហើយផ្កាប់រលាក់ទៅលើដី មិនឃើញមានធ្លាក់អ្វីមកសោះគាត់ក៏ឆ្ងល់ពន់ពេកណាស់ ទើបដាក់ខ្លងនោះចុះលើធរណីហើយសំឡឹងផ្ទៀងមើល យូរបន្តិចស្រាប់តែឃើញផ្សែងចេញភោភៅពីក្នុងខ្លងមក លុះឃើញដូច្នោះហើយ ក៏ស្ទុះភ្ញាក់ថយក្រោយពីរបីជំហ៊ាន ឯផែ្សងនោះអណ្ដែតឡើងទៅឰដ៏អាកាសវេហារ ហើយផ្សាយផ្សប់ដេរដាសពាសពេញត្រើយសមុទ្រក្លាយទៅជាអាប់យ៉ាងក្រាស រកមើលទិសដំបន់អ្វីក៏មិនឃើញតាចាស់ងឿងឆ្ងល់ណាស់ទៅជាភាន់ភាំងស្មារតី ដល់ផ្សែងនោះ ចេញអស់ពីខ្លងហើយ ទើបប្រមូលផ្ដុមគ្នាមកវិញ ក្លាយទៅជាអារក្ខ ១ យ៉ាងសម្បើម ធំហើយខ្ពស់ជាងយក្ខដែលធំបំផុតពីរបីភាគ្យទៅទៀត តាចាស់គ្រាដែលបានឃើញដូច្នេះហើយក៏គិតស្ទុះរត់ ប៉ុន្តែដោយសេចក្ដីតក់ស្លុតភ័យខ្លាចហួសប្រមាណណាស់ នឹងរកឈានជើងរត់ទៅមិនរួច ។
អារក្ខនោះតាំងស្រេកជាដំបូងថា សាឡូម៉ុងសាឡូម៉ុងជាបំរើព្រះដ៏ជាម្ចាស់ សូមឲ្យព្រះអង្គអត់ទោសឲ្យខ្ញុំ តពីពីថ្ងៃនេះទៅខ្ញុំលែងទទឹងនឹងព្រះរាជហឫទ័យទៀតហើយ ខ្ញុំនឹងទទួលតាមព្រះរាជអាជ្ញាទាំងអស់ ។
តានេសាទគ្រាបានឮពាក្យអារក្ខដូច្នោះហើយ ក៏ស្រេកសួរទៅថា នែបិសាចដ៏មានរិទ្ធី អ្នកនិយាយពីរឿងអ្វី ឯសាឡូម៉ុងជាសេនាព្រះជាម្ចាស់នោះលោកក្ស័យតាំងពីមុនឆ្នាំ ១៨០០ ឥឡូវនេះដាច់ឆ្នាំ ២០០០ ទៅហើយ ហេតុដូចម្ដេចក៏អ្នកមកជាប់នៅក្នុងខ្លងដូច្នេះ ។
អារក្ខបានឮដូច្នោះ ក៏សំឡឹងមុខតាចាស់ដោយកិរិយាឆឺយពុំនាំពាទើបនិយាយប្រាប់ទៅថា ឯងត្រូវនិយាយនឹងអញឲ្យគួរសំបន្តិច កុំហារឡើងហៅបិសាចមានរិទ្ធីដូច្នេះ តាចាស់ឆ្លើយឡើងថា “បើហៅឲ្យគួរសំមានតែហៅថា ទីទុយមានភ័យវិញ តើត្រូវឬខុស” អារក្ខប្រាប់ទៅទៀតថា “អញប្រាប់ឯងឲ្យនិយាយនឹងអញឲ្យគួរសំ មុនដែលអញនឹងប្រហារជីវិតឯង” តាចាស់សួរទៅទៀតថា ចុះហេតុអ្វីបានជាអ្នកគិតសំឡាប់ខ្ញុំដែលទើបនឹងស្រង់ជីវិតអ្នកឯងបានរួចពិសេចក្ដីស្លាប់អ្នកភ្លេចហើយឬ ? អារក្ខឆ្លើយឡើងថា “ទេ, អញមិនភ្លេចទេ អញចាំបានដោយច្បាស់ណាស់ប៉ុន្តែគុណបំណាច់នេះមិនអាចនឹងឃាត់បង្អាក់មិនឲ្យអញប្រហារជីវិតឯងបាទឡើយ តែអញមានសេចក្ដីសង្គ្រោះម្យ៉ាងដល់ឯង តាចាស់សួរថា នឹងសង្គ្រោះខ្ញុំដោយប្រការយ៉ាងណា អារក្ខតបវិញថា “អញសង្រ្គោះឯងឲ្យរើសតាមបំណង តើឯងគាប់ចិត្តឲ្យអញសំឡាប់ដូចម្ដេច តាចាស់សួរថា ដែលអ្នកនឹងធ្វើខ្ញុំយ៉ាងនេះតើខ្ញុំបានប្រព្រឹត្តខុសឆ្គងអ្វីនឹងអ្នក នេះហើយឬជាសេចក្ដីតបស្នងសងដល់គុណូបការៈដែលខ្ញុំបានធ្វើលើអ្នក?” អារក្ខឆ្លើយថា “អញនឹងធ្វើឲ្យខុសពីនេះទៅទៀតមិនបាន ដើម្បីកុំឲ្យឯងនៅសន្ធិះសង្ស័យនោះ អញនឹងអធិប្បាយប្រាប់” ទើបអារក្ខនិយាយរឿងខ្លួនវាដូចមានខាងក្រោយនេះ ។
“អញជាសត្រូវនឹងព្រះបន្ទូលព្រះ បិសាចឯទៀតទទួលស្គាល់សាឡូម៉ុងដែលជាសេនាព្រះ ហើយគោរពកោតខ្លាចឯចំណែកបីសាចសាកា នឹងខ្លួនអញទាំងពីរនាក់ មិនធ្វើកិរិយាឲ្យថោកទាបដូច្នេះទេ ដើម្បីនឹងដាក់ទណ្ឌកម្មដល់អញ ស្ដេចសាឡូម៉ុងបានប្រើអាស្សាហ្វ៍ជាកូនបារាខ្យាដែលជាអគ្គមហាសេនាលោកឲ្យមកយកខ្លួនអញទៅ អាស្សាហ៍្វក៏ទទួលព្រះអាជ្ញា ទើបមកចាប់ខ្លួនអញនាំទៅចំពោះព្រះភក្រ្ដ ឯសាឡូម៉ុងជារាជបុត្រាដាវិទ បានបង្គាប់អញឲ្យលែងរកចិញ្ចឹមជីវិតតាមធម្មតាអញចេញ ឲ្យទទួលស្គាល់ព្រះចេស្ដានឹងទទួលតាមព្រះអាជ្ញាគ្រប់ស្ថាន វេលានោះអញប្រកែកដាច់អហ័ង្ការ មិនព្រមទទួលតាម អញស៊ូរងទោសទុក្ខជាជាងទៅទទួលសំបថព្រមសុខចិត្តចុះឱវាទតាមសេចក្ដីចំណង់របស់ស្ដេចនោះ ដើម្បីនឹងធ្វើទោសផ្ចាលអញ ស្ដេចសាឡូម៉ុងបានបញ្ចូលអញទៅក្នុងខ្លងស្ពាន់នេះ ហើយបានបោះត្រាព្រះជាម្ចាស់លើគ្របខ្លងកុំឲ្យអញស្ទុះចេញរួច ស្រេចហើយទើបប្រគល់ខ្លងនេះដល់ដៃបិសាចម្នាក់ដែលស្ដាប់បង្គាប់ ឲ្យយកអញមកគ្រវែងចោលនាកណ្ដាលសមុទ្រ បិសាចនោះក៏ធ្វើតាមអាជ្ញាទៅ ក្នុង ១០០ ឆ្នាំដម្បូងដែលអញនៅក្នុងគុកនោះ អញបានប្ដេជ្ញាចិត្តថា បើមានអ្នកឯណា ១ មកស្រង់អញឲ្យរួចមុននឹងផុតឆ្នាំទី ១០០ ដែលអញជាប់ឃុំ អញនឹងធ្វើអ្នកនោះឲ្យទៅជាសេដ្ឋី សូម្បីខ្លួនអ្នកនោះឯងធ្វើកាលកិរិយាទៅហើយក្ដី ប៉ុន្តែ ១០០ ឆ្នាំកន្លងផុតទៅហើយ គ្មានអ្នកឯណា ១ មកដោះអញសោះ ។ ក្នុង ១០០ ឆ្នាំបន្ទាប់មកទៀត អញប្ដេជ្ញាម្យ៉ាងទៀត ថានឹងបើកកំណប់លើដីទាំងអស់ឲ្យដល់ជនណាដែលបានមកស្រង់អញឡើង ប៉ុន្តែសេចក្ដីប្ដេជ្ញានេះក៏ឥតអំពើ គ្មានអ្នកឯណា ១ មកស្រង់អញសោះ ក្នុង ១០០ ឆ្នាំទី ៣ អញតាំងសច្ចាម្ដងទៀតថា បើអ្នកណា ១ មកដោះអញឲ្យរួចពីខ្លង អញនឹងជួយឲ្យបានធ្វើជាមហាក្សត្រ ប្រកបដោយឫទ្ធានុភាពដ៏ក្លៀវក្លា ហើយអញនៅចាំថែរក្សាក្បែរខ្លួនជានិច្ច អញបើកឲ្យប្រាថ្នាក្នុង ១ ថ្ងៃបាន ៣ យ៉ាងទោះប្រាថ្នាយ៉ាងក្ដី អញធ្វើឲ្យបានសម្រេចទាំងអស់ ប៉ុន្តែ ១០០ ឆ្នាំទី ៣ ក៏ដាច់ទៅ ខ្លួនអញនៅជាប់តែក្នុងខ្លងនេះដដែល ដល់មកជាន់ក្រោយនេះ អញតូចចិត្តខ្លាំងដោយអញនៅតែជាប់ក្នុងខ្លងជាយូរអង្វែងដូច្នេះ អញក៏ប្ដេជ្ញាថាបើនរណាមកស្រង់អញក្នុងពេលក្រោយនេះ អញត្រូវប្រហារជីវិតចោលឥតអាណិតអសូរឡើង ហើយអញនឹងសង្គ្រោះតែម្យ៉ាង គឺឲ្យរើសយកតាមប្រាថ្នា តើចង់ស្លាប់យ៉ាងណាអញនឹងធ្វើតាមចំណង់ អាស្រ័យហេតុនេះ ត្រូវឯងរើសយកចុះ តើត្រូវឲ្យអញសំឡាប់យ៉ាងដូចម្ដេច ព្រោះឯងបានស្រង់អញរួចក្នុងថ្ងៃនេះឯង ។
ពាក្យទាំងប៉ុន្មាននេះនាំឲ្យអ្នកនេសាទកើតទុក្ខជាខ្លាំងហើយចេញវាចាថា ខ្លួនអញបានមកក្នុងទីនេះ ពេញជាអកុសលធំ បានធ្វើគុណដល់មនុស្សអកតញ្ញូដូច្នេះ ទើបនិយាយអង្វរទៅអារក្ខថា សូមឲ្យអ្នកបោះបង់សេចក្ដីប្ដេជ្ញាដែលជាអធម្មនោះចោលទៅ អំពើដែលអ្នកតាំងចិត្តនឹងធ្វើនោះមិនមែនជាអំពើយុត្តិធម៌ទេ បើអ្នកលើកទោសឲ្យខ្ញុំ ព្រះជាម្ចាស់នឹងសណ្ដោសប្រណីដល់ខ្លួនអ្នកវិញមិនខាន បើអ្នកសន្ដោសទុកជីវិតខ្ញុំក្នុងថ្ងៃនេះ ព្រះជាម្ចាស់នឹងត្រាប្រណីអំពើល្មើសទាំងប៉ុន្មានដែលអ្នកនឹងប្រព្រឹត្តតទៅក្នុងថ្ងៃទាំងមុខ ក្នុងថ្ងៃខាងមុខទៀត វេលានោះអ្នកតបទៅវីញថា “ទេ, អញនឹងលោកលាត្រាប្រណីមិនបាន សេចក្ដីស្លាប់របស់ឯងនេះពិតណាស់ ឲ្យឯងប្រាកដក្នុងចិត្តចុះ អញគ្រាន់តែសង្គ្រោះឲ្យឯងរើស តើចង់ឲ្យអញប្រហារយ៉ាងណាប៉ុណ្ណោះ នឹងសង្រ្គោះដូចម្ដេចក្រៅពីនេះទៅទៀតមិនបាន តាមេសាទ លុះបានឃើញអារក្ខមិនព្រមលះ បង់គំនិតអាក្រក់ដូច្នេះហើយក៏បណ្ដាលឲ្យកើតទុក្ខម្នេញខ្លាំងក្រៃឯទុក្ខនោះមិនមែនព្រោះតែស្ដាយជីវិតអាត្មាទេ គឺបណ្ដាលមកពីគិតទៅដល់កូនទាំង ៣ នាក់ដែលនៅផ្ទះ បើឥតពីខ្លួនទៅហើយ សំនឹងទល់តុក្ខវេទនាឥតឧបមា ទើបខំនិយាយបន្ទន់ចិត្តអារក្ខទៀតថា ឱលោកម្ចាស់អើយ សូមលោកមេត្តាដល់ខ្ញុំ កុំភ្លេចនៅគុណូបការៈដែលខ្ញុំបានធ្វើដល់លោក អារក្ខឆ្លើយថា ចុះអញបានប្រាប់ឯងហើយតើ ថាអញមិនបានភ្លេចទេ ឧបការៈដែលឯងបានធ្វើដល់អញនោះ ដោយហេតុហ្នឹងហើយបានជាអញត្រូវប្រហារជីវិតឯងចេញ តាចាស់ឆ្លើយទៅទៀតថា ចុះចិត្តលោកឥក៏ប្លែកម្លេះ ចង់តែយកអំពើអាក្រក់មកតបនឹងអំពើល្អវិញដោយដាច់ខាត ខ្ញុំបានឮពាក្យទំនៀមបុរាណនិយាយថា អ្នកឯណាបានធ្វើគុណដល់មនុស្សដែលមិនគួរទទួលនូវគុណនោះ នឹងបានហេតុមិនល្អមកវិញមិនខាន កាលបានឮពាក្យនេះខ្ញុំស្មានថាពាក្យមិនពិតហើយខ្ញុំមិនព្រមជឿតែខ្ញុំមិនហ៊ានទាស់នឹងបុរាណវាទ ទើបតែក្នុងថ្ងៃនេះខ្ញុំបានច្បាស់ ថាពាក្យទំនៀមនេះពេញជាពាក្យពិត។
អារក្ខឆ្លើយកាត់ថា ឯងកុំនិយាយច្រើននាំឲ្យយូរការខាតវេលាអញ ឯពាក្យច្រើននាំឲ្យយូរការខាតវេលាអញ ឯពាក្យពិតពាក្យមែនរបស់ឯងទាំងប៉ុន្មាននោះ មិនអាចនឹងផ្លាស់ចិត្តគំនិតអញជាថ្មីបានឡើយ ចូរប្រាប់ឲ្យឆាប់តើឲ្យអញសំឡាប់ដូចម្ដេច។
ក្នុងគ្រានោះតានេសាទភ្នកគំនិត ១ ឡើង ទើបនិយាយជាឧបាយទៅកាន់អារក្ខថា បើខ្ញុំគេចមិនផុតពីសេចក្ដីមរណនេះហើយ ខ្ញុំព្រមទទួលតាមតេជានុភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ប៉ុន្តែមុននឹងរើសយកសណ្ឋានស្លាប់ ខ្ញុំសូមឲ្យអ្នកឆ្លើយប្រាប់ខ្ញុំដោយសុចរិតតាមពាក្យ ១ ម៉ាត់ដែលខ្ញុំសួរនេះ មានព្រះនាមព្រះជាម្ចាស់ដែលធ្លាក់ដាប់នៅលើត្រាសាឡូម៉ុងជាបុត្រដាវិទនេះជាប្រធាន។
អារក្ខបានឮសេចក្ដីប្ដេជ្ញា យកព្រះនាមព្រះមកជាប្រធានក៏នឹកបារម្ភញាប់ញ័រក្នុងអាត្មា ទើបប្រាប់ទៅថា ចូរអ្នកឯងសួរមកចុះតាមត្រូវការ តែសួរឲ្យឆាប់កុំបង្អង់ឲ្យយឺតយូរ កាលនោះតាចាស់ក៏សួរទៅថា ខ្ញុំចង់ដឹង តើប្រាកដជាអ្នកឯងបាននៅក្នុងខ្លងស្ពាន់នេះមែនឬ បើមែនតើអ្នកឯងហ៊ានយកព្រះនាមព្រះជាម្ចាស់ មកជាប្រធាននៃសេចក្ដីពិតឬទេ អារក្ខឆ្លើយថា មែនអញប្រកដជានៅក្នុងខ្លងដោយពិតហើយ មានព្រះជាម្ចាស់ជាកសិណដោយពេជញាណ” តាចាស់ឆ្លើយប្រាប់ថា តាមខ្ញុំពិចារណាមើលដោយម៉ត់ចត់ទៅឃើញថានឹងជឿតាមពាក្យអ្នកឯងមិនបាន ព្រោះខ្លងនេះដាក់ជើងអ្នកឯងតែ ១ មិនចុះផង ម្ដេចឡើយក៏អ្នកឯងថាចូលនៅខ្លួនទាំងមូលបាន គ្រានោះអារក្ខតបថា ខ្លួនអញពិតជាបាននៅក្នុងខ្លងមែន អញយកព្រះនាមព្រះមកស្បថដូច្នេះហើយឯងនៅតែមិនព្រមជឿទៀតឬ តានេសាទឆ្លើយថា ខ្ញុំនឹងជឿអ្នកឯងមិនបានទេ បើទុកជាចេះនិយាយយ៉ាងណា ក៏ខ្ញុំនៅតែមិនព្រមជឿ ក្រែងតែអ្នកឯងធ្វើឲ្យខ្ញុំឃើញច្បាស់នឹងភ្នែក ទើបខ្ញុំជឿបាន។
វេលានោះអារក្ខក៏តាំងរំលាយខ្លួនទៅជាផ្សែងផ្សាយផ្សប់ពាសពេញក្នុងសមុទ្រនឹងឆ្នេសមុទ្រនឹងឆ្នេរសមុទ្រដូចកាលពីដើម រួចប្រមូលមូលមកវិញ ចូលតាមមាត់ខ្លងគ្រឿនៗ ទៅត្រាតែអស់រលីងគ្មានសល់នៅក្រៅសោះ យូរ ១ ស្របក់ស្រាប់តែឮសព្ទសំឡេងស្រែកចេញពីក្នុងខ្លងប្រាប់មកតាចាស់នោះថា នែអាកញ្ចាស់ក្បាលរឹង ឥឡូវនេះអញចូលមកនៅក្នុងខ្លងហើយ តើឯងជឿហើយឬនៅ។
តានេសាទឮដូច្នោះ មិនឆ្លើយតបទៅអារក្ខថាអ្វីឡើយក៏មី្នម្នាចាប់យកគ្របៗ ភ្លាមទៅលើមេ ហើយស្រែកប្រាប់ភ្លាមទៅថា ម្នាលអារក្ខ វេលានេះឯងត្រូវអង្វរអញវិញចុះ ហើយព្រះស្ដែងគាប្បីរើសយក តើត្រូវឲ្យអញសំឡាប់ឯងបែបណាប៉ុន្តែខ្លួនឯងនេះ គួរណាស់តែអញបោះទៅក្នុងទឹកសមុទ្រវិញ ត្រង់កន្លែងដែលអញបានរើសឯងមក រួចសិមអញមកសង់ផ្ទះ ១ នៅមាត់សមុទ្រ ហើយអញមកនៅចាំប្រាប់ដល់អ្នកនេសាទទាំងឡាយដែលមកចាប់ត្រីនាទីនេះ ឲ្យប្រយ័ត្នកុំឲ្យរើសយកអាបីសាចចង្រៃដូចយ៉ាងឯងនេះឡើយ ព្រោះវាបានប្ដេជ្ញាចិត្តវាថានឹងសំឡាប់អ្នកដែលបានស្រង់វា”
អារក្ខកាលណាបានឮពាក្យនិន្ទាតេះដៀលដូច្នេះហើយក៏កើតសេចក្ដីក្រេវក្រោធក្ដៅក្រហាយ ខំប្រឹងបម្រះដៅកំឡាំង ដើម្បីនឹងជែញចេញពីក្នុងខ្លង នោះមក ប៉ុន្តែមិនអាចនឹងចេញបាន ព្រោះស្នាមត្រាសាឡូម៉ុងជាបុត្រដាវិទមានអានុភាពជាខ្លាំងទប់មិនឲ្យចេញរួច លុះបានឃើញតានេសាទមានអំណាចលើខ្លួនដូច្នេះ ក៏រកឧបាយនិយាយបន្ទន់ចិត្តដោយមធុរវាចាថា នែអ្នកនេសាទ ចូរអ្នកកុំធ្វើដូចជាពាក្យដែលអ្នកពោលនោះ ដែលខ្ញុំបាននិយាយនឹងអ្នកគឺខ្ញុំចំអន់លេងទេអ្នកមិនត្រូវយករឿងនោះមកទុកជាការមែនឡើយ គ្រានោះតាចាស់ឆ្លើយទៅវិញថា ម្នាលអារក្ខ ដើមឡើយខ្លួនព្រះស្ដែងជាធំលើសលប់ទាំងអស់ ឥឡូវនេះខ្លួនឯងធ្លាក់ចុះមកថ្នាក់តូចបំផុតជាងអារក្ខឯទៀត ចូរឯងប្រាកដក្នុងចិត្តថា ពាក្យដែលព្រះស្ដែងក្លែងនិយាយទាំងប៉ុន្មាននេះ ឥតប្រយោជន៍អ្វីដល់ខ្លួនឯងបន្តិចឡើយ ត្រូវតែឯងត្រឡប់ទៅនៅក្នុងសមុទ្រដូចដើមវិញចុះ ឯងបានប្រាប់អញថាឯងបាននៅឯបាទសមុទ្រជាយូរអង្វែងណាស់មកហើយ បើដូច្នេះត្រូវឯងទៅនៅទៀតឲ្យត្រាតែដល់មាហាវិនិច្ឆ័យទៅចុះ អញបានអង្វរសុំឯងតាងព្រះនាមព្រះជាម្ចាស់ថា កុំឲ្យប្រហារជីវិតអញ ឯងមិនព្រមទទួលអង្វរអញសោះ ឥឡូវនេះអញក៏ត្រូវតែមិនព្រមទទួលអង្វរឯងវិញឲ្យដូចគ្នា។
គ្រានោះអារក្ខខំរករឿងនិយាយឲ្យតាចាស់ទន់ចិត្តថា បើអ្នកបើកគ្របខ្លងឲ្យខ្ញុំចេញបានឥឡូវនេះ ខ្ញុំសន្យានឹងធ្វើឲ្យអ្នកបានសប្បាយមិនខាន តានេសាទឆ្លើយឡើងថា ឯងនេះទុច្ចរិត ខ្លួនអញសំនឹងអស់ជីវិតណាស់ បើប្រសិនជាអញធ្វេសទៅឡើងជំនោរដោយតាមពាក្យឯង ព្រោះថាបើអញនឹងបើកឲ្យឯងចេញទៅ ឯងច្បាស់ជានឹងធ្វើទុក្ខអញវិញ ដូចជាស្ដេចក្រិក ១ អង្គបានធ្វើដល់គ្រូពេទ្យឌូប័នមិនខាន រឿងនេះអញចង់និយាយឲ្យឯងស្ដាប់ ចូរឯងប្រុងស្ដាប់ចុះ ”រឿងស្ដេចក្រិកនិងគ្រូពេទ្យឌូប័ន”។
ដកស្រង់ចេញពីៈ កម្ពុជសូរិយា
នាំមកជូនដោយៈ THE KHMER SPOT
THE KHMER SPOT 