ក្នុងកាលជាយូរអង្វែងមកហើយ មានស្ដេច ១ អង្គមានរាជបុត្រា ១ ដែលសព្វព្រះហឫទ័យខាងប្រពាតព្រៃបរបាញ់សត្វម្រឹគីម្រឹគាជាទីបំផុត ។ មានថ្ងៃ ១ ព្រះវររាជបិតាទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យព្រះរាជកុមារនោះទៅលើកសត្វលេងក្នុងព្រៃ ហើយចាត់មហាមាត្យឲ្យទៅជាមួយ ដើម្បីមើលការខុសត្រូវ ។ ក្នុងថ្ងៃនោះមានគេបង្អើលសត្វប្រើស ១ មកឆ្ពោះព្រះភក្រ្តព្រះរាជកុមារ ៗ ក៏ផែលឡើងអស្សុពាដេញស្លៅតាមទៅ ដោយស្មានថាមហាមាត្យជាប់តាមប្រកិតពីខាងក្រោយ ហើយក៏ដេញតាមឆ្ងាយទៅ ៗ ដរាបលុះដល់ក្នុងដងអធ្វា ទើបឈប់ងាករកមើលមហាមាត្យមិនឃើញ ក៏ចង់ត្រឡប់មកក្រោយវិញ ប៉ុន្តែវង្វែងរកផ្លូវមិនឃើញ ចេះតែបរសេះពាសពេញតែក្នុងព្រៃ មិនប្រាកដជាសំដៅទៅទិសដម្បន់ណាឡើយ ក្រោយនោះយូរបន្តិចស្រាប់តែប្រទះនឹងសត្រីម្នាក់ រូបរាងល្អប្រពៃគួរគាប្បីស្នេហាឈរយំខ្សឹកខ្សួលនៅក្បែរផ្លូវ ព្រះរាជកុមារក៏ទាញបង្ហៀរសេះឈប់ ដណ្ដឹងទៅស្រ្តីនោះថាជាកូនចៅអ្នកណា ហេតុអ្វីក៏មកនៅឯកាក្នុងកណ្ដាលអរញ្ញ រួចសួរនាងនោះតើចង់ឲ្យទ្រង់ជួយសង្រ្គោះដែរឬទេ ឯស្ត្រីឆ្លើយថា ខ្លួនខ្ញុំជាបុត្រីស្ដេច ១ អង្គក្នុងឥណ្ឌៀប្រទេស, ហេតុដែលខ្ញុំមកនៅតែម្នាក់ឯងក្នុងព្រៃនេះ ព្រោះមានកាល ១ ថ្ងៃ ខ្ញុំជិះសេះលេង ខ្ញុំងងុយងោកលើខ្នងសេះហើយក៏ធ្លាក់ចុះ ឯសេះនោះរួចបាត់ទៅ មិនដឹងជារត់ទៅទិសណា ទ្រង់ព្រះសណ្ដាប់ដូច្នោះហើយ ព្រះរាជកុមារមានសេចក្ដីអាណិតនាងនោះឥតឧបមា ទើបប្រាប់ទៅនាងថាឲ្យឡើងជិះសេះជាមួយទៅហើយដាក់ឲ្យអង្គុយពីខាងមុខ នាងក៏ព្រមទទួល ។
លុះបរសេះទៅដល់ក្បែរខ្ទម ១ នាងអង្វរសុំចុះទៅដីព្រោះមានកិច្ចបន្តិច ព្រះរាជកុមារព្រមបញ្ឈប់សេះឲ្យនាងនោះចុះហើយទ្រង់ក៏ចុះទៅក្រោយដែរ ដឹកទាំងសេះដើរចូលទៅប្របខ្ទមនោះផង ។ ចូលយើងរាល់គ្នាពិចារណាមើល តើព្រះរាជកុមារនោះមានសេចក្ដីភិតភ័យតក្កមាក្នុងព្រះអង្គដូចម្ដេចខ្លះ នូវវេលាដែលបានឮសត្រីនោះនិយាយពីក្នុងខ្ទមមកថា នែកូនចៅអើយ ចូរឯងទាំងអស់គ្នាសប្បាយចិត្តចុះ ដ្បិទអញនាំមនុស្សម្នាក់ធាត់ហើយយ៉ាងស្អាតមកឲ្យ ហើយមានសំឡេងជាច្រើនឆ្លើយឡើងថា អ្នកម្ដាយ មនុស្សនោះនៅឯណាយើងទាំងអស់គ្នានឹងស៊ីឥឡូវឲ្យបានឆ្ងាយក្នុងគ្រានេះម្ដង ។
ព្រះរាជកុមារបានឮដូច្នេះហើយ ក៏គិតឃើញថាសេចក្ដីអន្តរាយនឹងមកដល់ព្រះអង្គមិនខាន ទើបទ្រង់ជ្រាបថាសត្រីដែលក្លែងជាបុត្រីស្ដេច ១ អង្គក្នុងឥណ្ឌៀប្រទេស គឺជាយក្ខិណីប្រពន្ធយក្ខព្រៃក្នុងដម្បន់នោះ វាតែងដើរធកវើកល់មារយា ១០០ យ៉ាង ដើម្បីនឹងបំផ្លាញអ្នកដំណើរទាំងប៉ុន្មានដែលទៅបៀតទីនោះ ។ ព្រះរាជកុមារភិតភ័យមុហិមា ក៏ប្រវារឡើងពាជីជាប្រញាប់ ។ ឯសត្រីក្លែងចេញពីក្នុងខ្ទមមកក្នុងវេលានោះ ឃើញថាមិនបានសម្រេចដូចប្រាថ្នា ក៏មានវាចាថា អ្នកឯងខ្លាចឦ ខ្លួនអ្នកជាអ្វី ហើយអ្នកមកក្នុងទីនេះប្រាថ្នារកអ្វី ព្រះរាជកុមារតបថា អញវង្វែងផ្លូវ ហើយអញរកផ្លូវនឹងត្រឡប់ទៅនគរវិញ នាងយក្ខិណីឆ្លើយថា បើអ្នកវង្វែងផ្លូវ ត្រូវឲ្យអ្នកសម្ពះអង្វរបែបន់ព្រះ ៗ នឹងជួយដោះទុក្ខអ្នកមិនខាន ព្រះរាជកុមារក៏ងើយឡើងទៅលើ ហើយតាំងប្រកាសថា បពិត្រព្រះជាម្ចាស់ខ្ញុំអើយ សូមព្រះអង្គបើកទិព្ពចក្ខុឆ្ពោះមកខ្ញុំផង ហើយមេត្តាសង្គ្រោះខ្ញុំឲ្យរួចពីសត្រូវនេះ វេលាដែលព្រះរាជកុមារបន្លឺនូវវាចាថាដូច្នេះ នាងយក្ខិណីក៏ចូលទៅក្នុងខ្ទមវិញទៅ ឯព្រះរាជកុមារផាយសេះរត់ចេញជាប្រញាប់សំណាងល្អជួនជារកផ្លូវឃើញបានវិលត្រឡប់មកដល់នគរវិញ ចូលទូលព្រះវររាជបិតា ថ្លែងពីឧបតិហេតុដែលបណ្ដាលមកពីសេចក្ដីធ្វេសនៃមហាមាត្យ គ្រានោះមហាក្សត្រទ្រង់ព្រះពិរោធនឹងមហាមាត្យ ក៏ត្រាស់បង្គាប់ឲ្យយកទៅប្រហារជីវិតបង់ទៅ ។
និយាយដល់មកត្រង់កន្លែងនេះ អគ្គមហាសេនាស្ដេចក្រិកទូលទៅស្ដេចថា បពិត្រព្រះករុណាជាអម្ចាស់ ឥឡូវនេះទូលព្រះបង្គំត្រឡប់មកប្រារព្ធទូលអំពីរឿងពេទ្យឌូប័នវិញ ឯពេទ្យនេះប្រើព្រះអង្គមិនទ្រង់ប្រយ័ត្នទេ នៅតែទុកព្រះហឫទ័យលើវា ព្រះអង្គប្រាកដជានឹងថ្លោះការធំមិនខាន ទូលព្រះបង្គំបានដឹងច្បាស់ថា ខ្លួនវាជាបំរើរបស់បច្ចាមិត្រដែលចាត់ឲ្យក្លែងខ្លួនបន្លំមក ដើម្បីនឹងធ្វើសេចក្ដីអន្តរាយដល់ជីវិតព្រះអង្គ ដែលទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថាវាបានកែព្រះរោគ ឲ្យសះជានោះក៏មែនហើយ តែថានឹងទុកចិត្តលើថ្នាំនោះឯណាបាន នឹងថាវាគ្រាន់តែធ្វើឲ្យសះតែខាងក្រៅ ១ វេលាសិនក៏ថាបាន ហើយម្យ៉ាងវិញទៀតអ្នកឯណានឹងអាចដឹងច្បាស់ថាថ្នាំនោះមិនបណ្ដាលឡើងជាពិសពុលទៅថ្ងៃក្រោយ ។
ឯស្ដេចក្រិកដែលមានប្រាជ្ញាតិច មិនបានយល់នូវសេចក្ដីឫស្យានៃអគ្គមហាសេនា ក៏មានព្រះហឫទ័យទោទន់តាមមិននៅរឹងដូចគំនិតដើម ទើបមានព្រះបន្ទូលតបទៅថា ម្នាលអគ្គមហាសេនា ឯងថាទាំងប៉ុន្មាននេះពេញជាត្រូវណាស់ច្បាស់ជាវាប្រាថ្នាមកនឹងប្រហារជីវិតអញមែនហើយ វានឹងសំឡាប់អញបានដោយងាយ ដោយអំណាចថ្នាំវា ដូច្នេះត្រូវតែប្រយ័ត្នមើលឲ្យមែនទែន។
ឯមហាមាត្យទុច្ចរិត លុះឃើញស្ដេចកាន់ភាំងតាមដូច្នេះហើយ ក៏ទូលតទៅទៀតថា បពិត្រព្រះករុណាជាអម្ចាស់ឯកិច្ចយ៉ាងសំខាន់ ដើម្បីឲ្យព្រះអង្គសម្រានជាសុខតទៅ កុំឲ្យមានបារម្ភអ្វី នោះឃើញតែចាត់ឲ្យទៅហៅខ្លួនពេទ្យឌូប័នមកឥឡូវនេះ ហើយកាត់ក្បាលវាចេញ ១ រំពេច វេលាវាមកដល់គ្រានោះស្ដេចឆ្លើយវិញថា មែនហើយ ឯងស្តីត្រូវណាស់គួរតែសំឡាប់វាចោលឲ្យហើយទើបបានសុខស្រួល មានព្រះបន្ទូលតែប៉ុណ្ណេះ ក៏ត្រាស់ហៅអាមាត្យម្នាក់ឲ្យទៅហៅខ្លួនពេទ្យឌូប័នឲ្យចូលមកដោយរួសរាន់ ឯពេទ្យឌូប័នមិនបានដឹងជាស្ដេចមានធុរៈអ្វី ក៏រលះរលាំងស្ទុះរត់ទៅក្នុងព្រះរាជវាំង ម្នីម្នាចូលថ្វាយបង្គំ ទើបស្ដេចមានព្រះរាជឱង្ការថា ម្នាលពេទ្យឌូប័ន ឯងដឹងឬទេដែលអញឲ្យហៅមកនេះ ពេទ្យទូលតបថា សូមទ្រង់ព្រះមេត្តាប្រោស ទូលព្រះបង្គំគ្មានដឹងការអ្វីទេ រង់ចាំតែព្រះករុណាថ្លៃវិសេសមានព្រះបន្ទូលប្រាប់ ស្ដេចឆ្លើយថា អញហៅឯងមកដើម្បីនឹងចៀសឲ្យផុតពីឯង គឺយកឯងទៅប្រហារជីវិតចោល។
យើងមិនអាចនឹងគណនាពីសេចក្ដីឆ្ងល់របស់ពេទ្យដូចម្ដេចឡើយ នូវវេលាដែលបានឮព្រះរាជដម្រះថាប្រហារជីវិតខ្លួននោះ ពេទ្យឌូប័នក៏ក្រាបទូលទៅវិញថា បពិត្រព្រះករុណាជាអម្ចាស់ ទូលព្រះបង្គំបានប្រព្រឹត្តខុសអ្វីនឹងព្រះអង្គបានជាទ្រងព្រះពិរោធដល់ទៅបំបាត់ជីវិតទូល ព្រះបង្គំជាខ្ញុំដូច្នេះ ស្ដេចប្រាប់ថា អញបានដឹងប្រាកដថាឯងនេះជាបំរើរបស់ខ្មាំង ឯងមកក្នុងទិនេះប្រាថ្នាមកសំឡាប់ឯងឲ្យហើយ មានព្រះបន្ទូលតែប៉ុណ្ណេះ ក៏ត្រាស់បង្គាប់ទៅពេជឃាដថា ចូរឯងយកខ្លួនវាទៅកាប់ចោលទៅ ព្រោះវាចូលមកនៅក្នុងទីនេះ ប្រាថ្នានឹងបំបាត់ជីវិតអញ ។
លុះបានឮព្រះដម្រះដូច្នេះហើយ ពេទ្យក៏ពិចារណាក្នុងចិត្តថា ឯសេចក្ដីរាប់អាននឹងគុណបំណាច់ទាំងប៉ុន្មានដែលស្ដេចបានធ្វើដល់ខ្លួនអញនោះហើយជាមេបណ្ដាលឲ្យមានខ្មាំងសត្រូវ រីស្ដេចមានប្រាជ្ញាស្មារតីអាប់ឱនទន់ទាប ក៏ជឿតាមពាក្យពោលបង្កាច់ ដោយឥច្ឆាឈ្នានិះនៃខ្មាំងសត្រូវនោះឯងពេទ្យឌូប័ននឹកស្ដាយការដែលបានមើលរោគស្ដេចឲ្យជា ទើបយកសេចក្ដីក្រាបទូលថា បពិត្រព្រះករុណាជាអម្ចាស់ជីវិតលើថ្បូង សូមព្រះអង្គទុកជីវិតឲ្យទូលព្រះបង្គំនៅរស់តទៅចុះបើព្រះអង្គសន្ដោសដល់ទូលព្រះបង្គំ ព្រះជាម្ចាស់នឹងចំរើនព្រះជន្មព្រះអង្គឲ្យវែងតទៅដែរ សូមព្រះអង្គកុំប្រហារជីវិតទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំ ក្រែងព្រះជាម្ចាស់លោកប្ដន្ទាព្រះអង្គវិញ ។
តានេសាទនិយាយមកដល់ត្រង់នេះក៏ឈប់ ហើយបែទៅនិយាយនឹងអារក្ខថា ម្នាលអារក្ខ ឯងឃើញឬទេ រឿងពេទ្យឌូប័ននឹងស្ដេចក្រិកនោះដូចជារឿងឯងនឹងអញអម្បាញមេញនេះហើយ ។
តានេសាទនិយាយតទៅទៀតថា ឯស្ដេចក្រិកដែលពេទ្យឌូប័ននិយាយអង្វរ យកព្រះនាមព្រះមកជាប្រធាន ក៏មិនបានព្រមតាមសេចក្ដីអង្វរនោះឡើយ ហើយឆ្លើយទៅវិញដោយពាក្យអសុរស់ថា ទេ, ទេ, ត្រូវតែអញប្រហារជីវិតឯងដោយដាច់ខាត ព្រោះឯងអាចនឹងសំឡាប់បានដោយងាយ ជាងកាលដែលឯងធ្វើឲ្យអញជារោគឃ្លង់នោះ ពេទ្យក៏ជោរជល់នេត្រសស្រាក់ក្នុងគ្រានោះ ហើយពោលថ្អូញថ្ងូរគួរសង្វែកអនិច្ចា អំពីដំឡៃអាក្រក់នៃការដ៏ប្រសើរដែលខ្លួនបានធ្វើថ្វាយស្ដេច ហើយក៏ប្រុងខ្លួននឹងទទួលព្រះរាជអាជ្ញាក្នុងទីនោះ ឯពេជឃាដក៏យកសំពត់ចងរំបិទភ្នែក ហើយចងដៃផ្ជាប់គ្នាព័ទ្ធទៅក្រោយ ចាប់ហូតដាវចេញពីស្រោមនឹងពិឃាដតាមព្រះរាជដម្រះ ។
សព្វមុខមន្ត្រីដែលជួបជុំក្នុងទីនោះ មានចិត្តអាណិតអាសូខ្លោចផ្សាដល់ពេទ្យឌូប័នជាទីបំផុត ទើបសុំអង្វរស្ដេចឲ្យលើកទោសចេញ ហើយបញ្ជាក់ថាពេទ្យនេះជាមនុស្សស្លូតត្រង់មិនមែនជាមនុស្សមានទោសក្បថអ្វីទេ ប៉ុន្តែក្នុងគ្រានោះស្ដេចទ្រង់មានះមិនព្រមលើកតាមពាក្យសុំឡើយ ហើយមានព្រះបន្ទូលដាក់ទម្ងន់ ត្រាតែលែងហ៊ានទូលសុំអ្វីជាថ្មីទៀតបាន ។
ឯពេទ្យឌូប័នអង្គុយលុតជង្គង់ ភ្នែករំជិតបម្រុងនឹងទទួលស្លាប់តែខំឆ្លៀតទូលអង្វរម្ដងទៀតថា បពិត្រព្រះករុណាជាអម្ចាស់ បើព្រះអង្គពុំទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យទូលព្រះបង្គំនៅរស់ដោយដាច់ខាតដូច្នេះហើយ ទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំសូមអង្វរឲ្យបាននៅរស់តែ ១ ពេលសិនទៅរើសទីកន្លែងឲ្យគេធ្វើម៉ុង (ផ្នូ) នឹងទៅលាផ្ដែផ្ដាំដល់គ្រួសារឯផ្ទះ ហើយបរិច្ចាគទ្រព្យធ្វើជាទាន រួចប្រគល់សៀវភៅក្បួនខ្នាតទាំងប៉ុន្មាន ដល់មនុស្សណាដែលអាចនឹងរៀនសូត្រតទៅទៀតបាន បណ្ដាសៀវភៅទាំងនោះ មានសៀវភៅ ១ ដែលទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំចង់ថ្វាយព្រះអង្គ សៀវភៅនោះជាក្បួនដ៏វិសេស គួរថ្វាយទុកជាព្រះរាជទ្រព្យតទៅ ស្ដេចត្រាសសួរថា សៀវភៅនោះមានសំដែងពីរឿងអ្វី ក៏បានជាឯងអួតថាចំណានពេកណាស់ ពេទ្យទូលតបថា ឯសៀវភៅនេះមានកត់ត្រាក្បួនដម្រាជាច្រើនយ៉ាងល្អប្លែក ៗ ដែលត្រកាលជាងគេនោះ គឺថាកាលណាគេកាត់ក្បាលទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំទៅហើយ បើព្រះអង្គបើកសៀវភៅនេះ ទៅដល់ត្រឹមសន្លឹកទី ៦ ហើយទ្រង់ទស្សនាការនូវបន្ទាត់ទី ៣ នៃទំព័រខាងឆ្វេងព្រះហស្ថ ក្បាលទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំអាចនឹងឆ្លើយទូលបានគ្រប់ពាក្យដែលព្រះអង្គទ្រង់សួរ មហាក្សត្រដោយអំណាចចង់ឃើញរឿងរ៉ាវយ៉ាងប្លែកនោះ ក៏អនុញ្ញាតទុកឲ្យពេទ្យនៅរស់ក្នុងថ្ងៃនោះឯង ចាំសម្លាប់ដល់ថ្ងៃស្អែកវិញ ហើយបើកឲ្យពេទ្យវិលទៅលំនៅអាត្មា មានក្រុមដំរួតបណ្ដើរដិតជាប់ទៅផង ។
លុះបានទៅដល់ផ្ទះ ពេទ្យឌូប័នក៏ចាត់ចែងការងារគ្រប់ចំពូកជាស្រេចតាមដែលគិតទុក រីដំណឹងនៃក្បាលចេះនិយាយនេះ ក៏ផ្សាយទូទៅក្នុងព្រះនគរ សព្វមុខមន្ត្រីទាំងប៉ុន្មានបានទៅជួបជុំនៅទីចុងព្រះរោងក្នុងវេលាព្រឹកដែលធ្វើគត់នោះ ដើម្បីជាកសិណនៃហេតុដ៏ប្លែកមិនដែលឃើញនោះឯង ។
ក្រោយនោះ ១ ស្របក់លេចពេទ្យឌូប័នដើរចូលមកដរាបដល់រាជបល្លង្ក កាន់ទាំងសៀវភៅធំ ១ នៅដៃផង រួចបង្គាប់ឲ្យយកអាងទឹក ១ មកដំកល់ក្នុងទីនោះ ហើយយកស្រោមសៀវភៅទៅលាត្រដាងគ្របមាត់អាង ទើបថ្វាយសៀវភៅទៅស្ដេច ដោយវាចាថា បពិត្រក្សត្រថ្លៃប្រសើរអើយ សូមព្រះអង្គទទួលយកសៀវភៅនេះ កាលណាគេកាត់ក្បាលទូលព្រះបង្គំហើយ សូមព្រះអង្គត្រាស់បង្គាប់ឲ្យគេលើកក្បាលដាក់មកលើស្រោមសៀវភៅនូវមាត់អាងនេះ លុះលើកក្បាលដាក់មកស្រេចហើយ ឈាមក៏ឈប់ហូរដែរ រួចហើយសូមឲ្យព្រះអង្គបើកសៀវភៅនេះ ដណ្ដឹងទៅក្បាលទូលព្រះបង្គំ ក៏ក្បាលនោះអាចនឹងឆ្លើយថ្វាយគ្រប់ប្រការបាន តាមសេចក្ដីដែលព្រះអង្គទ្រង់សួរ ប៉ុន្តែក្នុងគ្រានេះទូលព្រះបង្គំសូមអង្វរតាងព្រះនាមព្រះជាម្ចាស់ សូមឲ្យព្រះអង្គរើពិចារណាជាថ្មី ព្រោះខ្លួនទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំនេះ ជាមនុស្សសុចរិតដោយពិត ស្ដេចទ្រង់ត្រាស់តបថា សេចក្ដីអង្វររបស់ឯងឥតប្រយោជន៍ទេ ត្រូវតែឯងស្លាប់ក្នុងពេលនេះខានមិនបាន ដើម្បីឲ្យអញបានស្ដាប់ក្បាលឯងនិយាយ មានព្រះបន្ទូលតែប៉ុណ្ណេះ ក៏ទទួលយកសៀវភៅពីដៃពេទ្យទៅ ទើបត្រាស់បង្គាប់ដល់ពេជឃាដឲ្យសម្រេចកិច្ចក្នុងពេលនោះឯង ។
ក្បាលដែលកាត់ដាច់ក៏ធ្លាក់ចុះទៅក្នុងអាងនោះ លុះលើកឡើងដំកល់លើស្រោមសៀវភៅឈាមក៏បាត់ហូរភ្លាម ហើយបើកភ្នែកឡើងជាទីអស្ចារ្យប្រាកដដល់ស្ដេចនឹងមន្ត្រីទាំងអស់មិនបើកតែភ្នែកថែមទូលទៅស្ដេចទៀតថា សូមឲ្យព្រះអង្គបើកសៀវភៅក្បួននេះទៅ ស្ដេចក៏ចាប់សៀវភៅមកបើកតាមលុះបើកទៅឃើញឯសន្លឹកដើមជាប់ជិតទៅនឹងសន្លឹកបន្ទាប់ដើម្បីនឹងបើកឲ្យបានស្រួលនោះទ្រង់យកកម្រាមព្រះហស្ថទៅផ្ដិតនឹងអណ្ដាត ហើយចេះតែធ្វើដូច្នេះដរាបដល់សន្លឹកទី ៦ ប៉ុន្តែមិនឃើញមានសរសេរអក្សរអ្វីក្នុងនោះសោះ ទើបមានព្រះដម្រះសួរទៅក្បាលនោះថា នែពេទ្យ ហេតុអ្វីក៏មិនឃើញមានអក្សរ ១ តួសោះ ក្បាលនោះឆ្លើយទៅវិញថា សូមឲ្យព្រះអង្កបើក ២-៣ សន្លឹកទៀតទើបដល់ ស្ដេចក៏ចេះតែបើកត ៗ ទៅ យកម្រាមព្រះហស្ថផ្ដិតទឹកមាត់ជាដរាប លុះដល់ថ្នាំពុលដែលជាប់នៅគ្រប់សន្លឹកសៀវភៅជ្រួតជ្រាបសព្វទៅ ក៏បណ្ដាលជាញាប់ញ័រសព្វសារពាង្គកាយ ហើយវិលក្រឡាប់ចក្រធ្លាក់ពីលើបល្លង្កចុះទៅខាងក្រោមក្នុងខណនោះ ។
ឯពេទ្យឌូប័ន ឬបើថាឲ្យចំគឺក្បាលនៃពេទ្យនោះ បានឃើញថ្នាំពុលជ្រួតជ្រាបដូច្នោះ ហើយឃើញថាសេចក្ដីនឹងរស់នៅបានតែបន្តិចទៀត ក៏ស្រែកពោលឡើងថា ស្ដេចពាលកំណាច ស្ដេចទ្រុស្ដសីល នេះហើយឬដែលរំលោភដោយអំណាចឥតពិចារណាធ្វើបាបដល់មនុស្សឥតខុស បើមិនឆាប់ក៏យូរគង់តែព្រះជាម្ចាស់លោកធ្វើទណ្ឌកម្ម ផ្ចាលដល់សេចក្ដីអយុត្តិធម៌ នឹងសេចក្ដីកាចសាហាវឃោឃៅឥតបទវិញ លុះក្បាលនិយាយផុតពាក្យប៉ុណ្ណេះ ទៅស្ដេចក៏ផុតដង្ហើមត្រឹមនោះឯក្បាលក៏ផុតជីវិតឰដ៏គ្រានោះដែរ ។
កន្លែងត្រង់នេះនាងសែរាសាដទូលទៅស៊ុលតង់សារ្យាថាបពិត្រព្រះចោមម្កុដបំផុតលោក គ្រាដែលតានេសាទបាននិយាយរឿងស្ដេចក្រិកនឹងពេទ្យឌូប័នចប់ហើយ បែរទៅនិយាយនឹងអារក្ខដែលនៅក្នុងខ្លងទៀតថា ។
នែអារក្ខ ចូរឯងស្ដាប់ប្រសិបបើស្ដេចក្រិកបានទុកជីវិតឲ្យពេទ្យឌូប័ន នោះព្រះជាម្ចាស់ក៏នឹងទុកជីវិតឲ្យវិញមិនខាន ប៉ុន្តែព្រោះស្ដេចមិនព្រមទុកជីវិតឲ្យ ទើបព្រះជាម្ចាស់លោកធ្វើទណ្ឌកម្មដល់ស្ដេចនោះវិញ ។ ឯចំណែកខាងព្រះស្ដែងក៏មានប្រការដូច្នោះដែរ ចូរឯងដឹងថា បើកាលដែលអញសុំអង្វរឯង ហើយឯងព្រមស្ដាប់ពាក្យអញ ប្រហែលជាអញសន្ដោសឯងវិញ ក្នុងគ្រានេះដែរ ប៉ុន្តែក្នុងវេលានោះអញសុំអង្វរឯងដោយមធុរវាចាគ្រប់បែបយ៉ាង ឲ្យឯងទុកជីវិតឲ្យ ឯងមិនព្រមស្ដាប់សោះ នៅរឹងតែចង់ប្រហារជីវិតអញបង់ ហើយពេលនេះត្រូវអញតាំងចិត្តជាមនុស្សឥតមេត្តាវិញដូចគ្នា អញត្រូវទុកឯងឲ្យនៅក្នុងខ្លងនេះ ហើយបោះចោលទៅក្នុងទឹកវិញឲ្យឯងនៅអស់កប្បអស់កល្បក្នុងលំនៅចង្អៀតតូចនេះ កុំឲ្យធ្វើអ្វីកើតឡើយ នេះហើយជាសេចក្ដីសងសឹកដែលអញបម្រុងនឹងធ្វើឯងវិញ ។
គ្រានោះអារក្ខនិយាយអង្វរទៀតថា នែសំឡាញ់មហាមិត្រ អញសូមអង្វរឯងម្ដងទៀត កុំឲ្យធ្វើអំពើសាហាវយង់ឃ្នងដូច្នេះ ត្រូវឯងគិតថា សេចក្ដីដែលសងសឹកប្ដន្ទានោះ មិនជាការល្អត្រឹមត្រូវតាមគន្លងធម៌ទេ គេសរសើរតែមនុស្សដែលយកអំពើល្អទៅតបនឹងអំពើអាក្រក់ ឯងកុំគាប្បីធ្វើអញដូចយ៉ាងអីម៉ាដែលធ្វើតបដល់អាតិការក្នុងរឿងព្រេងនោះឡើយ តានេសាទសួរទៅវិញថា ចុះអីម៉ាធ្វើដល់អាតិកាដូចម្ដេចខ្លះ អារក្ខឆ្លើយថា បើឯងចង់ដឹងរឿង ត្រូវឯងបើកខ្លងឲ្យអញចេញសិន ឯងស្មានថាគ្នានិយាយបានឬឦ បើគ្នានៅក្នុងគុកចង្អៀតម្លេះ តាចាស់ឆ្លើយថា ទេ, អញមិនបើកឯងឡើយពាក្យឯងនិយាយនេះឃើញត្រូវហើយ បើដូច្នេះអញនឹងគ្រវែងខ្លងនេះទៅក្នុងទឹកឥឡូវនេះឯង អារក្ខស្រែកប្រញាប់ថា ឈប់, ឈប់, អញសុំនិយាយ ១ មាត់ទៀត អញសន្យានឹងឯងថាអញលែងធ្វើអំពើអាក្រក់ដល់ឯងហើយ រួចអញនឹងពន្យល់ផ្លូវឲ្យឯងប្រែជាជាអ្នកមានធំវិញ ។
រីសេចក្ដីប្រាថ្នាចង់ឲ្យរួចពីក្រលំបាកនោះ នាំឲ្យតាចាស់ទោទន់ចិត្ត ទើបនិយាយទៅកាន់អារក្ខថា អញនឹងព្រមតាមពាក្យឯងបាន ប៉ុន្តែត្រូវឯងធ្វើដូចម្ដេចឲ្យអញបានជឿសំដីផង តោងឯងស្បថសច្ចាយកនាមព្រះជាម្ចាស់មកជាទីតាំង នៃសំដីឯងទើបអញព្រមបើកគ្របខ្លង អញឥតបារម្ភថាឯងនឹងអាចប្រព្រឹត្តកន្លងលើប្រណិធានរបស់ឯងឡើយ អារក្ខព្រមសច្ចាក្នុងគ្រានោះ ឯតាចាស់ក៏បើកគ្របខ្លងឡើង ១ ស្របក់ក្រោយនោះលេចផ្សែងចេញភោភៅពីក្នុងខ្លង កើតឡើងជារូបអារក្ខធំដំបងដូចជាមុន កិច្ចដែលអារក្ខធ្វើជាដម្បូងនោះគឺយកជើងឈូសខ្លងស្ពាន់ទំលាក់ទៅក្នុងទឹកសមុទ្រទៅ តាចាស់ឃើញដូច្នេះក៏ភិតភ័យតក្កមាស្រលាំងកាំងនឹងគណនាមិនបានទើបស្រែកប្រាប់ទៅអារក្ខថា នែអារក្ខ ឯងគិតដូចម្ដេច ឯងភ្លេចសំបថសច្ចាអប្បាញ់មេញហើយឬ អញត្រូវរំលឹកឯងម្ដងទៀតអំពីពាក្យដែលពេទ្យឌូប័នអង្វរស្ដេចក្រិកថា ទុកទូលព្រះបង្គំឲ្យនៅរស់ព្រះជាម្ចាស់នឹងចំរើនព្រះជន្មព្រះអង្គ ដូច្នេះឬឦ ?
កិរិយាដែលតាចាស់ខ្លាច ធ្វើឲ្យអារក្ខអស់សំណើចក្នុងខណនោះ ទើបអារក្ខតបវិញថា នែសំឡាញ់ចូរឯងកុំបារម្ភហេតុដែលអញទាត់ខ្លងទៅក្នុងទឹកនោះ គឺអញធ្វើល្បងចិត្តឯងមើលទេតើ ដើម្បីឲ្យឯងឃើញថាអញនៅចាំសំដីនៅឡើយត្រូវឯងយកសំណាញ់ដើរតាមអញមក ថាដូច្នេះក៏ចេញដើរទៅ តាចាស់ស្ពាយសំណាញ់ដើរតាមក្រោយទៅ ដោយជឿក្នុងចិត្តឥតមានភិតភ័យសោះ បានដើរកាត់មុខទីក្រុងនោះទៅហើយឡើងតាមភ្នំ ១ ទើបចុះទៅក្នុងវាលដែលមានត្រពាំងធំ ១ នៅជាចន្លោះភ្នំ ៤ ។
លុះទៅដល់មាត់ត្រពាំង អារក្ខប្រាប់ទៅតាចាស់ថា “ចូរឯងបង់ទៅ, ហើយចាប់ត្រីមក” តាចាស់មិនបារម្ភថាមិនបានត្រីឡើយ ព្រោះមើលទៅឃើញដេរដាសក្នុងទឹកត្រពាំងនោះប៉ុន្តែមកមានសេចក្តីឆ្ងល់ជាទីបំផុត ត្បិតត្រីនោះមាន ៤ ពណ៌ផ្សេងពីគ្នា គឺពណ៌សរ, ក្រហម, ខៀវនឹងលឿង, តាចាស់ក៏ចាប់សំណាញ់គ្រវែងទៅ ហើយទាញមកវិញ បានត្រី ៤ គ្រប់ពណ៌ទាំងអស់, ដោយគាត់មិនដែលខើញដូច្នេះសោះ គាត់ក៏អង្គុយសំឡឹងមើល ហើយគ្មានក្នុងចិត្តថាមុខជានឹងលក់បាន ប្រាក់ច្រើនមិនខាន, គិតដូច្នេះហើយមានអំណរឥតឧបមា វេលានោះអារក្ខប្រាប់ទៅថា ” ចូរឯងយកត្រីនេះទៅចុះ ហើយត្រូវឯងយកទៅថ្វាយស្តេចៗ នឹងព្រះរាជទានប្រាក់ឯងជាច្រើនមិនខាន ” ហើយឯងមកបង់ក្នុងទីនេះទៀតបានរាល់ថ្ងៃ ប៉ុន្តែអញហាមឯងទុកថា ត្រូវបង់១ថ្ងៃតែ១ សំណាញ់ទេ លើសពីនេះទៅទៀតមិនបាន បើឯងមិនតាមពាក្យអញ នឹងកើតថ្លោះការមិនខាន ត្រូវឯងប្រុងប្រយ័ត្នឲ្យមែនទែន អញហាមតែប៉ុណ្ណេះ បើឯងប្រនិតបត្តិតាមនឹងបានសេចក្តីសុខអស់កាលជាអង្វែងតរៀងទៅ ” ថាដូច្នេះហើយក៏ទន្រ្ទាំដីព្រឹបៗ ដីក៏បែកញែកឡើង លុះអារក្ខចុះផុតទៅ ដីក៏ជិតទៅវិញក្នុងខណនោះឯង ។
តាចាស់ទើបប្តេជ្ញាចិត្តនឹងធ្វើតាមបណ្តាំអារក្ខមិនឲ្យឆ្គងគឺមិនហ៊ានបង់ ១ សំណាញ់ថែមទៀតឡើយ រួចត្រឡប់តាមផ្លូវដ៏ដែលទៅលំនៅអាត្មាវិញ ដោយសេចក្តីត្រេកអររីករាយជាដរាប ហើយពិចារណាតាមផ្លូវ១ពាន់១ហ្មឺនយ៉ាងអំពីរឿងរបស់ខ្លួននោះឯង ។ លុះបានទៅដល់ក្នុងក្រុងហើយ គាត់មិនបានចូលទៅឯផ្ទះ គាត់យូរឯត្រីនោះបង្ហួសដម្រង់ទៅឯព្រះរាជវាំងវិញ ដើម្បីយកទៅថ្វាយដល់ស្តេច ។
ឯស្តេចនោះបានឃើញត្រីប្លែកជាទីអស្ចារ្យដូច្នោះក៏ទ្រង់ចាប់មកសង្កេតពិនិត្យ១ម្តងៗ លុះបានពិនិត្យ១ ស្របក់ទើបទ្រង់ប្រគល់ឲ្យទៅមហាមាត្យ ដោយទ្រង់ព្រះដម្រាស់ថា ” ចូរមហាមាត្យឯងយកទៅឲ្យសត្រីនាយពិសេសដែលស្តេចស្រុកក្រិកបានសម្រាំងរើសភ្ញើមកអញ ដើម្បីនឹងធ្វើក្រយាស្ងោយឲ្យអញអញសង្ឃឹមថាត្រីនេះច្បាស់ជាមានរស់ពិសារក្រៃលែងត្រីឯទៀតតាមដែលបានពិនិត្យដល់រូបរាងរបស់វា ” មហាមាត្យបានទទួលត្រីនោះ ហើយយកទៅប្រគល់ដល់ដៃសត្រីនាយពិសេសដោយខ្លួនឯង ហើយប្រាប់ថា “ត្រីទាំង ៤ នេះគេទើបនឹងយកមកថ្វាយ, ស្តេចត្រាស់បង្គាប់ឲ្យយកមកចំអិនធ្វើក្រយាស្ងោយ” ប្រគល់ឲ្យយករូបិយមាស ៤០០ រៀលប្រគល់ឲ្យទៅតានេសាទម្ចាស់ត្រី ។ តាម្ចាស់ត្រីគ្រាដែលបានទទួលប្រាក់ហើយ ក៏នឹកមមៃតែក្នុងចិត្ត មិនដឹងថាខ្លួនបានប្រាក់មែនទែន ឬគ្រាន់តែស្រមៃយល់សពទេ ព្រោះមិនដែលបានកាន់ប្រាក់ច្រើនដូច្នេះ ម្តងសោះ លុះតែបានយកប្រាក់នោះទៅចំណាយក្នុងកិច្ចការផ្សេងៗឯផ្ទះ ទើបបានច្បាស់ក្នុងចិត្តអំពីភ័ពសំណាងរបស់ខ្លួន ។
ដល់មកត្រង់កន្លែងនេះ នាងសែរាសាដក្រាបទូលទៅស៊ុលតង់សារ្យាថា “ បពិត្រព្រះករុណាជាអម្ចាស់, ខ្ញុំម្ចាស់បានថ្វាយរឿងអ្នកនេសាទនេះរួចហើយ ត្រូវខ្ញុំម្ចាស់និយាយអំពីសត្រីនាយពិសេសផង ព្រោះរឿងនេះតទៅនឹងមានសេចក្តីប្លែកអស្ចារ្យណាស់, នាងនាយពិសេសនោះ កាលបានលាងសំអាតត្រីទាំង ៤ ហើយ ក៏ដាក់ជៀនក្នុងខ្ទះទៅ លុះឆ្អឹន១ចំហៀងហើយ ក៏ប្រែត្រឡប់ទៅ១ចំហៀងទៀត ទើបតែនឹងត្រឡប់ស្រេច ស្រាប់តែជញ្ជាំងរោងពិសេសប្រែះរបើកឡើងលេចឯសត្រីម្នាក់រូបឆោមល្អឆើតនាយចេញពីក្នុងនោះមក នាងនោះស្លៀកពាក់សុទ្ធព្រែ រំលេចដោយផ្កាដេរដាសបែបស្រុកឥសីប្ត ពាក់រយ៉ាពេជ្រនឹងខ្សែករប្រដាប់ដោយកែវមុក្តាពាក់កងដាំត្បូងទទឹមនៅដៃទាំងសងខាង ហើយកាន់ចង្កើសត្រាំង១គូដើរចូលទៅប្របខ្ទះ,រីនាងនាយពីសេសឃើញដូច្នោះ ក៏ភាន់ភាំងស្មារតីសំងំស្ងៀមនៅពុំនាំពា សត្រីកាន់ចង្កឹះនោះយកចង្កឹះគោះក្បាលត្រី១ ហើយសួរថា “នែមច្ឆា, ឯងកំពុងជាប់កិច្ចរវល់ឬ?” លុះមិនឮត្រីឆ្លើយក៏សួរពាក្យដដៃលម្តងទៀត ក្នុងវេលានោះត្រីទាំង៤ ងើបក្បាលឡើង ឆ្លើយប្រាប់ទៅវិញដោយសំឡេងក្បោះក្បាយថា ” បាទ, បាទ, កំពុងជាប់កិច្ច, ប៉ុន្តែបើអ្នកចេញថ្លៃ យើងចេញថ្លៃដែរ, បើអ្នកសងបំណុលគេ យើងសងបំណុលគេដែរ, បើអ្នកគេចរត់យើងមានជ័យជុំនះ ហើយយើងសប្បាយចិត្ត”ត្រីនិយាយដូច្នេះហើយ សត្រីនោះក៏ចាប់ខ្ទះចៀនផ្កាប់ទៅក្នុងភ្លើង ហើយចេញតាមកន្លែងនោះទៅវិញបាត់ទៅ ឯជញ្ជាំងដែលប្រែះបើកក៏ជិតដូចដើមវិញ ។
ក្នុងគ្រានោះសត្រីនាយពិសេសបានដឹងស្មារតីភ្ញាក់ខ្លួនឡើងវិញ ទើបស្ទុះទៅចាប់ទាញយកត្រីពីក្នុងភ្លើងចង្រ្កានមកតែត្រីនោះខ្លោចខ្មៅទៅជាធ្យូងអស់ នឹងកែកុនរៀបក្រយាស្ងោយថ្វាយស្តេចមិនកើត ។ នាងនោះកើតទុក្ខអម្នេញឥតឧបមាអង្គុយទ្រហោយំអស់អំហឹងថា “ឱម្ចាស់ថ្លៃខ្ញុំអើយ, ខ្លួនខ្ញុំនេះ មិនដឹងជាទៅជាអ្វីទេ បើទុកជាខ្ញុំយកសេចក្តីក្រាបទូលស្តេចៗក៏មិនជឿតាម ម្លោះហើយសំព្រះអង្គទ្រង់ព្រះភិរោធនឹងខ្ញុំមិនខាន”
កំពុងតែខ្សឹកខ្សួលតែម្នាក់ឯង ស្រាប់តែលេចមហាមាត្យមកសួរថាត្រីនោះឆ្អិនហើយឬនៅ, នាងក៏សារសព្ទសេចក្តីជំរាបមហាមាត្យគ្រប់ប្រការ ឯមហាមាត្យកើតសេចក្តីងឿងឆ្ងល់ណាស់ តែមិនបានយករឿងក្រាបទូលស្តេចតាមដំណើរ រកឯហេតុដទៃផ្សេងៗទូលបន្លប់ឲ្យបានស្រួលព្រះរាជហឫទ័យវិញ ។ ក្នុងវារៈនោះក៏ចាត់បំរើឲ្យទៅតាមយកខ្លួនតាចាស់មកហើយប្រាប់ថា ” ម្នាលនេសាទចូរឯងរកត្រីឲ្យអញ៤ទៀតឲ្យបានដូចត្រីពីមុន ត្បិតត្រីមុននោះគេធ្វេសប្រហែសធ្វើឲ្យខូចមិនបានចំអិនថ្វាយជាក្រយាស្ងោយ” តានេសាទមិនបានបរិយាយអំពីរឿងអារក្ខផ្តាំថា ឲ្យបង់តែ១សំណាញ់ក្នុង១ថ្ងៃ យកឯរឿងផ្សេងមកជំរាបកែដោះសាវិញ ថាផ្លូវនោះឆ្ងាយដាច់ស្រយាលណាស់ នឹងទៅរកមកមិនទាន់ សន្យាដល់ថ្ងៃស្អែក, ទើបរកមកជូនឲ្យបាន ។
តានេសាទចេញពីផ្ទះទៅតាំងពីយប់ ឆ្ពោះទៅត្រពាំងនោះឯង ហើយបានបង់សំណាញ់ចុះលុះទាញឡើងវិញ បានត្រី៤ ពណ៌ផ្សេងគ្នាទាំងអសើដូចកាលជាន់មុនទៀត គាត់ក៏ត្រឡប់ទៅវិញ ហើយយកត្រីទៅប្រគល់ជូនមហាមាត្យនូវពេលដែលបានណាត់ទុក ។ មហាមាត្យយកត្រីនោះចូលទៅរោងពិសេសហើយអង្គុយចាំពិនិត្យមើលជាមួយនឹងសត្រីនាយពិសេសដាក់ត្រីលើខ្ទះចៀនដូចជាន់មុន លុះឆ្អិន១ចំហៀងរួចត្រឡប់ប្រែ១ ចំហៀងទៀត ខណនោះជញ្ជាំងរោងពិសេស ប្រែះរបើកឡើង ហើយសត្រីដដែលកាន់ចង្កឹះចេញមកទៀតដើរចូលទៅជិតខ្ទះចៀននិយាយពាក្យដដែលដូចពីមុន, ឯត្រីក៏ងើបក្បាលឡើងឆ្លើយតបដូចកាលពីមុននោះទៀត ។
សត្រីនោះក៏លើកខ្ទះផ្កាប់ទៅលើភ្លើង ហើយចេញទៅតាមប្រហោងជញ្ជាំងវិញដូចជាន់មុន។ ឯមហាហាត្យលុះបានឃើញជាក់នឹងភ្នែកអាត្មាដូច្នេះហើយ ក៏និយាយនឹងនាងពិសេសថា “រឿងនេះអស្ចារ្យចំឡែកណាស់គួរឲ្យឆ្ងល់ ខ្ញុំត្រូវយកសេចក្តីក្រាបទូលដល់ស្តេចឲ្យទ្រង់ជ្រាបអំពីរឿងនេះ ថាតែប៉ុណ្ណេះក៏ក្រោកដើរចេញទៅ ក្រាបទូលដល់ស្តេចគ្រប់ប្រការ ។
គ្រានោះស្តេចមានសេចក្តីសន្ទិះសង្ស័យជាខ្លាង ដើម្បីឲ្យច្បាស់ហេតុដោយព្រះអង្គឯង, ទ្រង់ក៏ត្រាស់ឲ្យទៅហៅតានេសាទឲ្យចូលមក, លុះតានេសាទមកដល់ស្តេចសួរថា ” នែនេសាទ, តាឯងរកត្រី៤ពណ៌នេះឲ្យអញបានទៀតឬទេ? តាចាស់ក្រាបទូលថា ” បើព្រះករុណាជាម្ចាស់អនុញ្ញាតឲ្យចូលព្រះបង្គំរកដល់៣ថ្ងៃ នោះទូលព្រះបង្គំរកដល់៣ថ្ងៃនោះទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំហ៊ានសន្យាថ្វាយ ថាច្បាស់ជានឹងរកថ្វាយបានមិនខានឡើយ ស្តេចក៏ព្រមអនុញ្ញាតឲ្យ ។
លុះដល់ថ្ងៃសន្យា តាចាស់ស្ពាយសំណាញ់ទៅកន្លែងដ៏ដែល បង់បានត្រីទាំង៤ ពណ៌នោះមកទៀត ហើយយកទៅថ្វាយស្តេចតាមសន្យា ស្តេចមានសេចក្តីសោមនស្ស ទើបព្រះរាជទានប្រាក់៤០០ រៀលទៀតឲ្យតានេសាទ ។
លុះបានត្រីហើយ ស្តេចបង្គាប់ឲ្យយកទៅក្នុងបន្ទប់ព្រះអង្គ ហើយឲ្យយកគ្រឿងប្រដាប់សម្រាប់ចៀនទាំងប៉ុន្មានទៅក្នុងទីនោះ ព្រះអង្គទ្រង់គង់ចាំមើលត្រីជាមួយនឹងមហាមាត្យ ។ កាលណាមហាមាត្យចៀនឆ្អិនម្ខាងហើយ ក៏ចាប់ត្រឡប់ទៅម្ខាងទៀត ខណនោះជញ្ជាំងបន្ទប់ប្រែះរបើក ហើយលេចឯមនុស្សខ្មៅម្នាក់ធំសម្បើម កាន់ដំបង១ ធំនៅដៃដើរចូលមកមិនឃើញសត្រីទន់ភ្លន់ជាន់មុនទេ ។ មនុស្សខ្មៅនោះលុះដើរចូលមកជិតខ្ទះចៀនក៏យកដំបងគោះក្បាលត្រី ហើយបន្លឺនូវសំឡេងលាន់ខ្ទរសួរទៅត្រីថា ” ម្នាលត្រី, ឯងកំពុងជាប់កិច្ចរវល់ឬ” សួរតែប៉ុណ្ណេះ ត្រីក៏ងើបក្បាលឡើងឆ្លើយថា ” បាទយើងទាំងអស់គ្នាជាប់កិច្ចរវល់, ប៉ុន្តែបើអ្នកចេញថ្លៃ យើងក៏ចេញដែរ, បើអ្នកសងបំណុល, យើងក៏សងបំណុលដែរ, បើអ្នកគេចរត់ យើងមានជ័យជំនះ ហើយយើងសប្បាយចិត្ត”
ត្រីនិយាយស្ទើរមិនទាន់ផុត មនុស្សខ្មៅក៏ចាប់ខ្ទះចៀនផ្កាប់ទៅលើភ្លើងចង្រ្កានខ្លោចទៅជាធ្យូងអស់ទៅ រួចថយគឃ្លើនតាមច្រកដែលចេញមក ឯជញ្ជាំងនោះក៏ជិតដូចដើមវិញ ។ ក្នុងគ្រានោះស្តេចមានបន្ទូលទៅនឹងមហាមាត្យថា “ម្នាលមហាមាត្យ តាមដែលអញបានឃើញអម្បាញ់មិញនេះ អញមិនអាចនឹងដំរង់ចិត្តឲ្យស្ងៀមនៅជាសុខបានឡើយ ត្រីទាំងប៉ុន្មាននេះ ប្រហែលជាមានបើអ្វីម្យ៉ាងៗ មិនលែង មួយទៀតអញចង់ដឹងឲ្យប្រាកដណាស់” រួចស្តេចមានព្រះដម្រាស់ឲ្យហៅខ្លួនតានេសាទចូលមកគាល់ ។ លុះតាចាស់ចូលមកដល់ស្តេចមានព្រះបន្ទូលសួរថា “នែនេសាទ, ត្រីទាំងប៉ុន្មានដែលឯងបានយកមកឲ្យអញ នាំឲ្យអញមានសេចក្តីសន្ធឹះសង្ការពន់ប្រមាណណាស់ តើឯងទៅចាប់ពីណាមក” តានេសាទក្រាបទូលថា “បពិត្រព្រះករុណាថ្លៃវិសេស សូមទ្រង់ជ្រាបក្រោមល្អងធូលីព្រះបាទ, ទូលព្រះបង្គំចាប់មកពីក្នុងត្រពាំង១ នៅជាចន្លោះភ្នំ៤ ដែលយើងមើលឃើញពីនេះទៅ” ស្តេចសួរទៅមហាមាត្យថា “ឯងដែលស្គាល់ត្រពាំងនោះដែរឬទេ” ស្តេចសួរទៅមហាមាត្យថា “ទូលព្រះបង្គំបានទៅបរបាញ់សត្វលេងនាទីជិតភ្នំនោះប្រហែល ៦០ ឆ្នាំហើយ តែមិនដែលឃើញត្រពាំងនោះសោះ ហើយមិនដែលទាំងឮគេនិយាយផង” ស្តេចមានព្រះបន្ទូលសួរទៅនេសាទទៀតថា “ពីវាំងអញទៅត្រពាំងនោះ បើដើរដោយជើងចំនួនប៉ុន្មានម៉ោងដល់” តាចាស់ក្រាបទូលថាប្រហែល ៣ ម៉ោងប៉ុណ្ណោះឯង ។ ជួនជាវេលានោះនៅថ្ងៃនៅឡើយ ស្តេចត្រាស់បង្គាប់ឲ្យរៀបទីនាំងអស្សុត្តរជាប្រញាប់ យាងចេញទៅជាមួយនឹងសេនាមាត្យដ៏ច្រើន យកតានេសាទជាមគ្គនាយក់នាំផ្លូវផង ដើម្បីឲ្យបានដល់ទៅទីនោះមុនអស្តង្គត ។
លុះស្តេចមកដល់ភ្នំ ១ ក៏ឆ្លងកាត់ខ្នងភ្នំនោះទៅ ស្រាប់តែឃើញវាលវែង១ ធំទូលាយគួរជាតីអស្ចារ្យ ដែលមនុស្សមិនដែលឃើញសោះ ស្តេចទៅពីនោះបន្តិចទៅ ក៏ដល់ត្រពាំងធំ១ នៅជាចន្លោះភ្នំទាំង ៤ ដូចពាក្យតានេសាទទទួលមែន ក្នុងត្រពាំងនោះមានទឹកថ្លាស្អាត ហើយមើលឃើញត្រីទាំងអសើសុទ្ធតែដូចត្រីដែលតាចាស់បានយកទៅថ្វាយ ។ ស្តេចបានទៅពិនិត្យត្រីលើមាត់ត្រពាំងនោះ១វេលា ទើបមានព្រះឱង្ការនឹងសេវកាមាត្យរាល់គ្នា ថាយើងមិនគួរជាមិនដែលស្គាលត្រពាំងដែលនៅជិតទីក្រុងនេះសោះ សេនារាល់គ្នាក៏ទូលតបថា ទាំងអស់គ្នាមិនដែលបានឮអ្នកណានិយាយម្តងអំពីត្រពាំងនេះ ទើបស្តេចមានព្រះដម្រាស់ថា “បើអ្នករាល់គ្នាមិនដែលដឹង មិនដែលឮគេនិយាយពីត្រពាំងថ្មីនេះដូច្នោះ ខ្លួនអញក៏ឆ្ងល់ណាស់, មួយទៀតអញតាំងចិត្តថាមិនត្រឡប់ទៅនគរវិញ ជាមុនដែលបានដឹងច្បាស់នៃរឿងរ៉ាវរបស់ត្រពាំងនេះ នឹងត្រីទាំង៤ពណ៌នោះឯង ” មានព្រះបន្ទូលតែប៉ុណ្ណេះ ហើយត្រាស់បង្គាប់ឲ្យបោះបារាំជាព្រះបន្លា នៅលើមាត់ត្រពាំងក្នុងគ្រានោះ ។
លុះចូលរាត្រីមកស្តេចយាងចូលក្នុងព្រះពន្លា ហើយទ្រង់មានព្រះបន្ទូលនឹងមហាមាត្យថា “មហាមាត្យ, អញមានសេចក្តីបរិវិតកជាខ្លាំងអំពីត្រពាំងទើបមានក្នុងទីនេះផង អំពីមនុស្សខ្មៅចូលទៅក្នុងបន្ទប់ដែលយើងបានឮសំដីនិយាយផង រឿងទាំងនេះបណ្តាលឲ្យអញចង់ដឹងដើមឫសពន់ពេកណាស់ អញនឹងទប់ទល់នៅស្ងៀមកន្តើយពុំបាន អញបានគិតជាស្រេចថា នឹងភៀសខ្លួនចេញទៅតែម្នាក់ឯង ត្រូវឯងនៅរក្សាទីកន្លែង កុំប្រាប់អ្នកឯណាឲ្យដឹង១ជា២ ។ លុះព្រឹកសែ្អកឡើង បើសេនាយោធារាល់គ្នាចូលមកគាល់ ត្រូវឯងពោលបញ្ឆោតថាអញមានសេចក្តីវិតកបន្តិប ចង់នៅស្ងាត់តែម្នាក់ឯង ហើយឲ្យវាត្រឡប់ទៅវិញចុះ ដល់ថ្ងៃក្រោយត្រូវឯងនិយាយដូចដែលទៀត ដ៏រាបដល់អញត្រឡប់មកវិញ ” ។
មហាមាត្យក្រាបទូលឃាត់ជាច្រើនដងមិនឲ្យស្តេចចេញក្រែងមានអន្តរាយក្នុងទីស្ងាត់នោះ ប៉ុន្តែទូលទាស់យ៉ាងណាក៏ឥតអំពើ ព្រោះស្តេចមិនព្រមលះបង់ព្រះដំរិះដែលទ្រង់បានគិតទុកជាមុនសោះ ហើយក៏រៀបចំព្រះអង្គនិងយាងបាទចេញទៅយកតែព្រះសែងថ្លា១សៀតជាប់នឹងព្រះអង្គ ដល់ពេលស្ងាត់ទរ្ង់ក៏យាងចាកព្រះពន្លាឥតមានយកអ្នកណាតាមហែជាមួយផង ។
ទ្រង់សីហនាទសំដៅទៅភ្នំ១ ហើយយាងឡើងទៅលើភ្នំនោះ ដោយសេចក្តីលំបាកនឿយហាត់ជាខ្លាង ទ្រង់ឆ្លងកាត់ខ្នងភ្នំនោះលេចទៅក្នុងវាល ១ ហើយដល់ពេលអរុណរះឡើងទើបទ្រង់ប្រទះឃើញផ្តះ១ធំ ទ្រង់មានសេចក្តីសោមនស្សក្នុងគ្រានោះពន់ពេកណាស់ ដោយសង្ឃឹមថានឹងបានជ្រាហហេតុភេទមិនខាន ។ លុះយាងចូលទៅជិត ឃើញជាប្រាសាទ១ ស្តុកសំ្តស្គិមស្កៃល្អឆើត ដ៏ប្រជាប់ដោយថ្លើមថ្មខ្មៅរលោងស្រិលប្រកបដោយដែកថែបយ៉ាងឯកភ្លឺភ្លេកដូចកញ្ចក់ ស្តេចក៏សង្កេតនូវក្បួរក្បាច់រំលេចនាជញ្ជាំងថែវក្រៅ រួចយាងរហូតទៅដល់ទ្វារថែវ ឃើញទ្វារនោះមានស្លាប២ បើម្ខាងបិទម្ខាង ។ មុននឹងចូលទៅខាងក្នុង ស្តេចបានគោះទ្វារសិន, ដើមឡើយទ្រង់គោះយ៉ាងស្រាល តែមិនឃើញមានមនុស្សចេញមកសោះ ទើបគោះម្តងទៀតខ្លាំងបន្តិច ដោយទ្រង់ស្មានថា ក្រែងគេមិនឮលុះគ្មានខើញមនុស្សម្នាក់ចេញមកសោះ ស្តេចក៏គោះយ៉ាងខ្លាំងម្តទៀត ជាន់ក្រោយនេះក៏នៅតែមិនឃើញមានមនុស្សចេញមក ស្តេចមានសេចក្តីសង្ស័យក្នុងវេលានោះមុះហិមាដោយទ្រង់ពិចារណាថាប្រាសាទធំហើយស្អាតយ៉ាងនេះ មិនសំជាគ្មានមនុស្សនៅ ទើបទ្រង់ព្រះដំរិះថា “បើទុកជាគ្មានមនុស្សក៏អញឥតខ្លាច ហើយបើប្រសិនជាមានមនុស្សមកក៏អញមានគ្រឿងប្រដាប់នឹងការពារខ្លួនអញ ។
ទ្រង់ព្រះដំរិះដូច្នេះហើយ ក៏យាងចូលទៅតាមទ្វារថែវនោះឯងដ៏រាបដល់ទីធ្លា១ ទើបទ្រង់មានព្រះបន្ទូលតែ១ ព្រះអង្គឯងថា ” នៅទីនេះគ្មានមនុស្សសំរាប់ទទួលអ្នកដំណើរដែលត្រូវការជ្រកអាស្រ័យ ១ វេលាទេឬ?” ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលដ៏ដែលនេះ៣-៤ ដងទៀតយ៉ាងខ្លាំងៗ តែគ្មានឮមាត់មនុស្សម្នាក់ឆ្លើយតបសោះ ។ ហេតុដែលស្ងៀមស្ងាត់សូន្យដូច្នេះ បណ្តាលឲ្យទ្រង់មានព្រះវិតកជាខ្លាំងខណៈដែលទ្រង់យាងកាត់ឆ្លងទីធ្លាធំនោះទ្រង់ងាកឆ្វេងងាកស្តាំរកមើលក្រែងឃើញមានមនុស្សនៅក្នុងទីនោះ លុះផុតទីធ្លាទៅទ្រង់យាងចូលទៅក្នុងមហាមណ្ឌីរ ដែលក្រាលពាសពេញដោយព្រែព្រំជាទ្រនាប់ជើង ហើយមានទាំងបង្អួចប្រដាប់សុទ្ធតែរនាងព្រែយ៉ាងល្អអំពីស្រុកភ្លឹង ផុតពីទីនោះ ទៅទ្រង់យាងទៅដល់បន្ទប់ “អស្ចារ្យ” នៅកណ្តាលបន្ទប់នោះ មានស្រះ១ មានរូបរាជសីហ៍ឈរគ្រប់ជ្រុងទាំង៤ ហើយមានទឹកហូរចេញពីមាត់ ទឹកដែលហូរធ្លាក់មកកើតទៅជាត្បូងពេជ្រនឹងកែវមុក្តា ធ្លាក់ខ្ចាយឡើងទៅលើស្ទើរនឹងដល់ដម្បូល ។
ប្រាសាទនោះមានសួនឱស្យានព័ទ្ធគ្រប់ទាំង ៣ ហើយមានផ្លូវខ្វាត់ខ្វែង មានស្រះមានដំណាំនឹងផ្កាគ្រប់បែបយ៉ាងប្រឡងសំអគ្នា ប៉ុន្តែដើម្បីញាំងទីនោះឲ្យរឹតតែសប្បាយគួរគន់ទៅទៀត នោះគឺមកពីបក្សីគ្រប់ភាសាបន្លឺនៅសម្រែកអឺងអាប់សព្ទស៊ានតាមភាសាទីទៃៗ នៅជានិច្ចក្នុងទីនោះ ព្រោះមានរនាងលួសព័ទ្ធជុំវិញពីក្រៅដើមឈើទាំងអស់ មិនឲ្យបក្សីទាំងនោះហើរចេញចាកទីកន្លែងសួនបាន ។
គ្រានោះស្តេចយាងពីបន្ទប់១ ទៅបន្ទប់១ ដ៏ប្រដាប់ប្រជាឥតមានខ្ចស់ដោយរបស់សុទ្ធសឹងមានដំឡៃ លុះទ្រង់នឿយព្រះកាយក៏ឈប់សម្រាកព្រះអង្គត្រង់កន្លែង ១ មានបង្អួចចំហារឆ្ពោះទៅសួនឧស្យាន ហើយរចនាប្រដាប់ប្រដាដូចៗគ្នា, យូរបន្តិចឮសូរសំឡែងថ្អូញថ្ងូរគួរសង្វេគអនិច្ចា មកប៉ះពាល់ដល់សោតបសាទ ទ្រង់ក៏ផ្ទៀងព្រះកម្មាទាំងសងស្តាប់ ហើយបានឮជាក់ស្តែងជាពាក្យថ្អូញថ្ងូរថា ” ឱភ័ពសំណាងើយ, បើឯងមិនឲ្យអញត្រអាលសប្បាយយូរទេ, ឯងធ្វើឲ្យអញរងកម្មវេទនាជាងមនុស្សទាំងអស់ដូច្នេះហើយ ក៏ចូរឯងកុំទុកជីវិតអញឲ្យនៅរស់យូររងទុក្ខវេទនាឡើយ, ចូរឯងផ្តិលផ្តាច់ជីវិតអញឲ្យឆាប់ ដើម្បីឲ្យផុតអំពីទុក្ខទាំងនេះ ឱព្រះម្ចាស់ថ្លៃខ្ញុំអើយ, ចុះគួរឲ្យខ្ញុំនៅរស់ដល់ណាទៀត បើខ្ញុំសោយទុក្ខវេទនាយ៉ាងដូច្នេះ។
ដោយទ្រង់មានសេចក្តីអាសូរដល់សំដីថ្អូញថ្ងូរនោះពេកណាស់ ក៏ទ្រង់ក្រោកឡើង ហើយយាងឆ្ពោះទៅកន្លែងដែលឮសំឡេងនោះ លុះយាងទៅដល់ទ្វារបន្ទប់១ ទ្រង់បើកទ្វារនោះឡើង ស្រាប់តែឃើញមនុស្សជំទង់ម្នាក់រូបស្អាតបាត ប្រដាប់កាយដោយរបស់មានដំឡៃ អង្គុយលើអសនៈ១ដ៏ខ្ពស់ឡើងពីផ្ទៃឥដ្ឋ ទំនងជាមនុស្សមានទុក្ខមែន ស្តេចក៏យាងចូលទៅជិតហើយគំនាប់ទៅមនុស្សនោះ ឯមនុស្សជំទង់ក៏ឱនសិរសាយ៉ាងទាបគំនាប់តបមកវិញ ហើយដោយខ្លួនមិនបានក្រោកចុះពីទីអាសនៈ ក៏ពោលពាក្យថា “បពិត្រលោកម្ចាស់, សូមលោកអត់ទោសដល់ខ្ញុំ ខ្ញុំយល់ឃើញថាគួរណាស់តែក្រោកទៅទទួលលោក ហើយគោរពដោយកិរិយាប្រពៃ, ប៉ុន្តែខ្ញុំធ្វើកិច្ចនោះមិនបានឡើយ ព្រោះមានហេតុជាធំហួសកំឡាំង ខាខាំងមិនឲ្យខ្ញុំសម្រេចបាន សូមលោកម្ចាស់ កុំយល់ថាខ្ញុំជាមនុស្សជូអសប្បុរសឡើយ ” វេលានោះស្តេចមានព្រះបន្ទូលតបវិញថា “ខ្ញុំមានសេចក្តីសោមនស្សណាស់ទៅហើយ ដោយបានឃើញអ្នកមានសេចក្តីរោះរាយដល់ខ្ញុំ រឿងដែលអ្នកសូមទោសខ្ញុំ ព្រោះមិនបានក្រោកទទួលនោះ ចូរអ្នកកុំបារម្ភ ខ្ញុំឥតប្រកាន់ថាអ្វីឡើយ ខ្ញុំបានឮសំឡែងអ្នកថ្អូញថ្ងូរអំពីសេចក្តីទុក្ខវេទនា ខ្ញុំក៏មានចិត្តអាណិតអ្នកពន់ប្រមាណ ទើបខ្ញុំចូលមកដើម្បីជួយសង្រ្គោះអ្នកឲ្យរួចចាកទុក្ខ តាមកម្លាំងដែលខ្ញុំជួយបាន ហើយខ្ញុំសង្ឃឹមថាអ្នកមុខជាពណ៌នារឿងរបស់អ្នកប្រាប់ខ្ញុំមិនខាន ប៉ុន្តែមុននឹងនិយាយរឿងនោះ ខ្ញុំសូមឲ្យអ្នកប្រាប់ខ្ញុំសិនពីត្រពាំងធំនៅជិតទីនេះ ដែលមានត្រី៤ ពណ៌ផ្សេងគ្នាតើមានហេតុភេទដូចម្តេច ហើយប្រសាទនេះជាប្រាសាទអ្វី, គេសាងពីក្នុងគ្រាណា ហេតុអ្វីបានជាអ្នកមកនៅក្នុងប្រាសាទនេះតែម្នាក់ឯង “បុរសនោះបានឮពាក្យសួរទាំងប៉ុន្មាននេះហើយ ក៏ខ្សឹកខ្សួលឡើងក្នុងវេលានោះ មានវាចាថា ” ឱវាសនាមនុស្សយើងនេះជារបស់ប្រែប្រួលណាស់ , អាចរុញមនុស្សឲ្យខ្ពស់ ឡើងហើយអាញទំលាក់ឲ្យទាបចុះវិញបាន នរណាមួយដែលអាសោយសុខបានអស់កាលជានិច្ច” ។
ឯស្តេចនោះបានឮវាចារដូច្នេះ ក៏កើតធម្មសង្វេគពន់ពេកទើបទ្រង់មានព្រះបន្ទូលសួរហេតុដែលនាំឲ្យកើតទុក្ខធ្ងន់នោះមនុស្សជំទង់ឆ្លើយតបវិញថា “ឱម្ចាស់ខ្ញុំអើយ, ចុះមិនឲ្យខ្ញុំកើតទុក្ខដូចម្តេចបាន ទុក្ខរបស់ខ្ញុំនេះធ្ងន់ពេកណាស់ ឥតមានអ្នកឯណាជួយឲ្យរួចឡើយ” ថាតែប៉ុណ្ណេះបុរសនោះក៏ភើចជាយអាវឡើងបង្ហាញទៅស្តេច ហើយថាខ្លួននេះជាមនុស្សតែពីត្រឹមក្បាលចុះមកដល់ចង្កេះប៉ុណ្ណោះទេ ចុះពីចង្កេះទៅសុទ្ធតែថ្លើមថ្មទាំងអស់ ។
វេលានោះស្តេចមានសេចក្តីឆ្ងល់ឥតឧបមា ទើបទ្រង់មានព្រះបន្ទូលទៅនឹងបុរសនោះទៀតថា “ដែលអ្នកបង្ហាញខ្ញុំអម្បាញ់មិញនេះនាំឲ្យខ្ញុំព្រឺសិរសាពន់ពេក តែសេចក្តីព្រឺនេះក៏រឹងរិតតែនាំខ្ញុំឲ្យចង់ដឹងរឿងរបស់អ្នកទៅទៀត ព្រោះជារឿងចំឡែកចន្លោះមិនដែលប្រទះឃើញ មួយទៀតខ្ញុំនឹកស្មានថាឯត្រពាំងនឹងត្រីនោះ ក៏គង់មានរឿងប្លែកអស្ចារ្យណាស់ដែរ, បើដូច្នេះខ្ញុំសូមអង្វរអ្នកដោយស្មោះសរ សូមឲ្យអ្នកអធិប្បាយប្រាប់ខ្ញុំឲ្យសព្វគ្រប់បើអ្នកនិយាយប្រាប់ខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងព្យាយាមធ្វើឲ្យអ្នកបានសេចក្តីសម្រាកទុក្ខខ្លះមិនខាន” វេលានោះបុរសជំទង់ឆ្លើយតបវិញថា “ខ្ញុំនឹងពណ៌នាជូនលោកស្តាប់មិនខាន ថ្វីបើរឿងនេះនិយាយទៅហើយនាំឲ្យខ្ញុំបានទុក្ខជាថ្មីទៀត ប៉ុន្តែសូមឲ្យលោកប្រុងត្រចៀកទាំង២ និងស្មារតី ដើម្បីកត់សំគាល់នូវសេចក្តីដែលលោកបានស្តាប់ទាំងប៉ុន្មាន ទោះបីសេចក្តីនោះជាការហួសធម្មតា, ហួសគំនិតដូចម្តេចក្តី។ អានបន្ត រឿង ស្តេចក្មេងនៅនគរកោះខ្មៅ
ដកស្រង់ចេញពីៈ កម្ពុជសូរិយា
នាំមកជូនដោយៈ THE KHMER SPOT
THE KHMER SPOT 